مقدمه‌

نقش الگو در خودسازى‌

چه در خودسازى فردى و چه در تربيت‌هاى اجتماعى، «نمونه عملى» سهم عمده‌اى ايفا مى‌كند. مقصود، الگوها و سرمشق‌هايى است كه تجسم آرمانها و بُعد عينيّت يافته يك مكتب و مرام است. در زبان قرآن، از اين گونه سرمشق‌هاى كمال و الگوهاى تزكيه و تربيت، به «اسوه» ياد شده است.

هم حضرت ابراهيم 7 در مسير مبارزاتى توحيدى خويش، الگوى موحّدان معرّفى‌شده است،[1] هم رسول گرامى اسلام 6 در بعد اخلاق و معاشرت، اسوه مسلمان به حساب آمده است.[2]

در بحث‌هاى تربيتى و اخلاقى نيز، گاهى مى‌توان به‌

[1] - قَدْ كانَتْ لَكُم اسْوَةٌ حَسَنَةٌ فى‌ ابراهيمَ وَالَّذينَ مَعَهُ( ممتحنه، آيه 24).

[2] - لَقَدْ كانَ لَكُم فى‌ رَسُولِ اللّهِ اسْوَةٌ حَسَنَةٌ( احزاب، آيه 21).