بلاهايى كه روز قيامت، هنگام خارج شدن از قبر، به او مى‌رسد عبارتند از:

1- خداوند، فرشته‌اى را مأمور مى‌كند، تا او را بر روى صورتش بر زمين بكشاند درحالى كه ديگران او را مى‌بينند.

2- به سختى و شدت محاسبه مى‌شود.

3- خداوند بر او نظر (رحمت) نمى‌كند و پاكيزه‌اش نمى‌گرداند و برايش عذابى دردناك خواهد بود.[1]

پس از وفات امام صادق عليه‌السلام، ابوبصير آمد، تا به ام حميده تسليتى عرض كند.

ام حميده گريست. ابوبصير هم گريست. بعد ام حميده به ابوبصير گفت:

ابوبصير! نبودى و لحظه آخر امام را نديدى، جريان عجيبى رخ داد. امام درحالتى فرو رفت و بعد چشمهايش را باز كرده، فرمود: تمام خويشان نزديك مرا خبر كنيد بيايند و بالاى سر من حاضر شوند. ما نيز همه را دعوت كرديم. وقتى همه جمع شدند. امام در لحظات آخر عمرش، چشم باز كرده، به جمعيت رو كرد و فرمود:

«انَّ شَفاعَتَنا لا تَنالُ مُسْتَخِفّاً بِالصَّلاةِ»[2]

شفاعت ما به كسى كه نماز را سبك بشمارد نخواهد رسيد.

امام (ع) اين را گفت و جان به جان آفرين تسليم كرد.

[1] - بحارالانوار، ج 83، ص 21، اسلاميه

[2] - همان مدرك، ص 19