گر بدر منيرى و سما منزل تو

وز كوثر اگر سرشته باشد گل تو

گر مهر على نباشد اندر دل تو

مسكين تو و سعيهاى بيحاصل تو

شاها ز كرم بر من درويش نگر

بر جان من خسته دلريش نگر[1]

هرچند نيم لايق بخشايش تو

بر من منگر بر كرم خويش نگر[2]

دل تنگم و ديدار تو درمان منست‌

بى‌رنگ رخت زمانه زندان منست‌[3]

برهيچ دلى مباد و برهيچ تنى‌

آنچه از غم هجران تو برجان منست‌[4]

داروى درد جانان سوز و گداز و زارى است‌

منشور ملك عشقش اندوه و ذلّ و خوارى است‌[5]

سألتُ حبيبى الوصلَ منه دُعابَةً

و أعْلَمُ أنَّ الوصل ليس يكونُ‌

فمَاسَ دلالًا و ابتهاجاً و قال لى‌

برفقٍ مجيباً( ما سألتَ يَهُونُ)