مقدرى كه در ازل (تقدير[1]) ارتباط اين اسباب فرمود بى‌علتى و استحقاقى هر آينه بمحبت اولى.

[جلوه محبت‌]

اى عزيز چون ازين مقدمات ثبوت رابطه محبت ميان بنده و حق به دلايل (نقلى و عقلى‌[2]) مبرهن گشت و معلوم شد كه حقيقت محبت عبارت است از ميل (نفس‌[3]) بملايم بدانكه محبت ذات متعاليه (عزشانه‌[4]) بنده را ازين روى محالست و اين نوع اعتقاد سيرت جهال‌[5] بلكه محبت (حضرت صمديت‌[6]) بنده را عبارت است از تجلى نفحات الطاف ربانى كه از مهب بوادى عنايت بواسطه تلاطم امواج درياى ارادت كه برزخ غيب و شهادت و از اصول ايجاد اكوان و مفاتيح غيب اعيانست منبعث مى‌گردد و با مظاهر (طاهره‌[7]) و مجالى زاكيه كه قوابل آثار قدسى و حوامل (اسرار[8]) غيبى‌اند تعلق (مى‌گيرد[9]) و مراياى بواطن مستعدان قبول فيض (جمالى‌[10]) را از (كدورت‌[11]) آثار (محال‌[12]) جسمانى و ظلمات غبار شهوات نفسانى پاك مى‌گرداند و بواسطه رفع حجاب علايق و عوايق و دفع عذاب قواطع و موانع به بساط قرب ميرساند و جانهاى متعطشان زلال وصال را در مقام شهود، لذت روح و انس مى‌چشاند و محبت بنده حضرت صمديت را[13] عبارت است از انجذاب سرسالك مشتاق بتحصيل اين معانى كه منشاء سعادات طالبان و منبع كمالات راغبان است و ميل باطن طالب بدرك نتايج اين حقايق كه جمال حال او از (زيوان‌[14]) عارى و بسبب فقد اين دولت بسته بند مذلت و خوارى‌

[1] - ترتيب.

[2] - عقلى و نقلى

[3] - ندارد.

[4] - ندارد.

[5] - است.

[6] - حق.

[7] - ندارد.

[8] - آثار.

[9] - مى‌گردد.

[10] - رحمانى.

[11] - كدورات.

[12] - مخالفات.

[13] - عز شأنه.

[14] - زيور آن.