فراوانی مال موجب فساد دین و قساوت قلب‌هاست و حال‌آنکه زیاد داشتن علم و عمل، به صلاح دین و وسیله‌ای است برای رسیدن به بهشت.

علم صاحب خود را محافظت می‌کند ولی شخص ثروتمند باید از مال خود حفاظت کند.

علم میراث پیامبران است ولی مال میراث قارون و فرعون و شداد است.

صاحب علم به بزرگواری و عظمت یاد می‌شود ولی صاحب‌مال با بخیل، پَست معروف می‌شود.

علم ترس و بیم سرقت نیست ولی در مال ترس و بیم سرقت هست.

علم باگذشت زمان همواره تازه است و طراوت دارد ولی مال باگذشت زمان کهنه و فرسوده می‌شود.

علم از صاحبش جدا نمی‌شود و با او داخل قبر می‌شود ولی مال برای دیگران می ماند و او را تنها می‌گذارد.

علم قلب را نورانی می‌کند ولی مال قساوت قلب می‌آورد.

کسی که علم و عمل می‌اندوزد همواره تواضع او رو به افزایش است. کسی که مال می‌اندوزد همواره تکبر او رو به افزایش است.

کسی که علم می‌آموزد دوستان او رو به افزایش‌اند. کسی که مال می‌اندوزد دشمنان او رو به افزایش‌اند.[1]

[1]. به نقل از پندها در مقایسه‌های معنوی تشابه‌ها و تفاوت‌ها، محمود اکبری، ص 174. انتشارات پیام مهدی.1386.