دانشمند و چراغ

رسول خدا 6: مَثَلُ‌ الَّذِي‌ يَعْلَمُ الْخَيْرَ وَ لَا يَعْمَلُ بِهِ مَثَلُ السِّرَاجِ يُضِي‌ءُ لِلنَّاسِ وَ يُحْرِقُ نَفْسَه‌؛

دانشمند بی‌عمل همانند چراغی است که به دیگران نور می‌افشاند و خود را می‌سوزاند.[1]

علم‌داری و عمل نه دان که خری بارِ گوهر بری و کاه خوری[2]

علم به ما روشنایی و توانایی می‌بخشد و ایمان عشق و امید.

علم ابزار می‌سازد و ایمان مقصد.

علم سرعت می‌دهد و ایمان جهت.

علم توانستن است و ایمان خوب خواستن.

علم می‌نماید که چه هست و ایمان الهام می‌بخشد که چه باید کرد.

علم انقلاب بیرون است و ایمان انقلاب درون.

علم جهان را جهان آدمی می‌کند و ایمان روان را روان آدمی می‌سازد.

علم وجود انسان را به‌صورت افقی گسترش می‌دهد و ایمان به شکل عمودی بالا می‌برد.

علم طبیعت ساز است و ایمان انسان‌ساز.

علم به انسان نیروی منفصل می‌دهد و ایمان نیروی متصل.

علم زیبایی عقل است و ایمان زیبایی روح.

علم امنیت بیرونی می‌دهد و ایمان امنیت درونی.

علم جهان را با انسان سازگار می‌کند و ایمان انسان را با خودش.

علم ضامن شناخت بهتر تکوین است و ایمان ضامن آگاهی عمیق از تشریع است.

[1]. مجموعه ورام، ج ۲، ص ۲۱۴.

[2]. سنائی.