حرم و بسقت فى كرم» خ 94 139، شجره و نسل و خاندان او بهترين خاندان است كه در حرم الهى روئيده و در بزرگوارى بلند شده است.

و در وصف انبياء فرموده: «و اقرّهم فى خير مستّقر تناسختهم كرائم الاصلاب الى مطهّرات الارحام» خ 94 139، آنها را در بهترين قرارگاه قرار داده و از اصلاب بزرگوار به رحمهاى پاك منتقل مى‌كرد

«تكرمه» اكرام كردن و عظيم شمردن است: «و عهد وصيّته اليهم... و الخنوع لتكرمته» خ 1 42، خداوند وصيت خويش را به ملائكه بيان كرده در خاشع شدن به عظيم شمردنش.

«اكارم» ظاهرا جمع كريم است ولى در لغت پيدا نشد. آن حضرت در تسليت به اشعث بن قيس فرمود: «ان صبرت صبر الاكارم و الّا سلوت سلّو البهائم» حكمت 414 يعنى اگر صبر كردى آن صبر آزادگان است و گرنه مانند حيوانات مصيبت را بالاخره فراموش خواهى كرد

كره

(مثل عقل و قفل) ناپسند داشتن و امتناع.

در قاموس و مفردات و مصباح آمده «كره» به فتح اوّل ناپسندى و مشقتى كه از خارج وارد مى‌شود و به ضمّ اول مشقّتى است كه از درون نفس آدم باشد

«كراهية» نيز مصدر است به معنى ناپسند داشتن، موارد زيادى از آن در «نهج» آمده است درباره مرگ خويش بعد از ضربت ديدن فرمود: «و الله ما فجأنى من الموت وارد كرهته و لا طالع انكرته» نامه 23 378 به خدا قسم از مرگ چيزى كه ناپسند داشتم بر من نيامد، و نه ظاهر شونده‌اى كه باورش را نداشتم.

«اكراه» اجبار و مجبور كردن، چنانكه فرموده: «افضل الاعمال ما اكرهت نفسك عليه» حكمت 249، افضل اعمال عملى است كه خودت را بر آن مجبور كرده‌اى «تكاره» دشمن داشتن و مكروه داشتن به بعضى از فرماندهان نوشته: «فان المتكاره مغيبه خير من مشهده و قعوده اغنى من نهوضه» نامه 4 366 آنكه چيزى را ناخوش دارد، غائب بودنش بهتر از حضور و نشستن‌اش بهتر از قيام است «كرائه الامور» خ 93 كارهاى ناپسند