آن، منقاد و مطيع مى‌شوند «وقرة» در اينجا به معنى غفلت و سنگينى گوش است. به عامل زكات مى‌نويسد: «ثم امض اليم بالسكينة و الوقار حتى تقوم بينهم و تسلّم عليهم...» نامه 25 380 «وقار» به فتح اوّل عظمت و حلم. «فى الزلازل وقور» خ 193 يعنى در پيشامدها وقور و حليم است.

وقص

(مثل عقل) شكستن گردن و شكسته شدن آن، لازم و متعدى هر دو آمده است:

«وقص عنقه: كسرها ودقّها- وقص عنقه: انكسرت»

آن فقط يك بار در «نهج» آمده است، آنگاه كه در ميدان جنگ حمل جنازه طلحه و عبد الرحمن بن عتاب را ديد فرمود: «و الله لقد كنت اكره ان تكون قريش قتلى تحت بطون هذه الكواكب... لقد اتلعوا اعناقهم الى امر لم يكونوا اهله فوقصوا دونه» خ 219 337 به خدا قسم خوش نداشتم كه قريش زير تابش اين ستارگان افتاده باشند، سرهاى خود را براى گرفتن امرى كه اهلش نبودند بلند كردند، و در كنار همان امر، گردنهايشان شكسته شد.

وقع

وقوع: ثبوت و سقوط. واقعه. در شدائد و ناگواريها به كار رود، آنرا وجوب و حتميّت نيز گفته‌اند، موارد زيادى از آن در «نهج» آمده است، به آنانكه مى‌گفتند: قاتلان عثمان را محاكمه كن فرمود: «فاصبروا حتّى يهدء الناس و تقع القلوب مواقعها» خ 168 243 وقوع قلوب در مواقع كنايه از آرامش قلوب و برگشتن مردم به حالت عادى و طبيعى است. موقعى كه مى‌خواست گروهى را براى دفع شبيخونهاى معاويه بفرستد، يك نفر به آن حضرت گفت: من فقط اختيار خودم و برادرم را دارم، بفرمائيد عمل كنيم فرمود: «و اين تقعان ممّا اريد» حكمت 261 يعنى اين كار احتياج به افراد زياد دارد موقعيت شما در كاريكه اراده كرده‌ام چيست «توقّع» انتظار وقوع چيزى است «وقاع» بكسر اوّل به معنى مواقعه و جنگ است، در رابطه با طلحه و زبير فرموده: «و الله لقد استثبتهما قبل القتال و استأنيت بهما امام الوقاع فغمطا النعمة و ردّ العافية» خ 137 195 به خدا قسم قبل از قتال از آندو خواستم كه از كار جنگ برگردند و انتظار كشيدم و جنگ را براى آنها تأخير انداختم‌