آوردن و اعتذار كردن آمده است.

وعث

سخن. مشقت، فساد، پنج مورد از آن در «نهج» آمده است، در مقام دعا فرموده: «اللهم انّى اعوذ بك من وعثاء السفر و كابة المنقلب و سوء المنظر فى الاهل و المال و الولد» خ 46 86، خدايا به تو پناه مى‌برم از مشقت سفر و اندوه برگشت و از نظر بد در اهل و مال و فرزند كه وقت برگشتن آنها را در وضع بدى به بينم، نصر بن مزاحم در كتاب صفين ص 132 نقل كرده كه آن حضرت در وقت رفتن به صفّين چون پا در ركاب كرد فرمود: «اللهم انّى اعوذ بك من وعثاء السفر...» درباره اسلام فرموده: «و لا ضنك لطرقه و لا وعوثة لسهولته و لا سواد بوضحه» خ 198 314 يعنى براى راههايش تنگى وجود ندارد و به آسانيش صعوبتى نيست و براى نورانيتش سياهى وجود ندارد، و در تعقيب آن فرمود: «و لا وعث لفجّه» در رفتن به راهش مشقتى نيست. درباره اهل دنيا به امام حسن 7 مى‌نويسد: «قد ضلّت عقولها و ركبت مجهولها، سروح عاهة بواد وعث ليس لها راع يقيمها و لا مسيم يسيمها» نامه 3 400، اهل دنيا مانند بهائمى است كه عقولشان را تباه كرده و راه نامعلوم را رفته است، چرندگان آفت هستند در وادى صعب السير كه نه چوپانى دارند كه بازشان دارد و نه و چراننده‌اى كه به چراشان بفرستد.

وعد

راغب در مفردات گويد: وعد در خير و شرّ هر دو به كار رود گويند: «وعدته بنفع و ضرّ» ولى وعيد فقط در وعده شرّ گفته مى‌شود

مواعده هم براى مفرد باشد و هم براى بين الاثنين «موعد» (مثل موسم) مصدر ميمى به معنى وعده و اسم زمان و مكان است «اوعد ايعادا» در شرّ به كار رود موارد زيادى از آن در «نهج» آمده است.

در حكمت 336 فرموده: «المسئول حرّ حتّى يعد» آنكه از او چيزى خواسته‌اند تا وعده نداده آزاد است، به اصحابش فرمايد: «اصبحت و الله لا اصدّق قولكم... و لا اوعد العدوّ بكم» خ 29 73 به خدا قسم حرفتان را تصديق نمى‌كنم و دشمن را به وسيله شما نمى‌ترسانم، و در حكمت 290 فرموده: «لو لم يتوعّد الله على معصيته‌