سعيد بن عاص كه از جانب عثمان حاكم كوفه بود هدّيه‌اى محضر امام 7 ارسال كرد و نوشت: من به كسى زيادتر از اين نفرستاده‌ام مگر به امير المؤمنين عثمان«» امام 7 در اين رابطه فرمود: «انّ بنى اميّة ليفوّقوننى تراث محمد 6 تفويقا و الله لئن بقيت لهم لانفضنهم نفض اللّحّام الوذام التّربة» خ 77، 104. يعنى: بنى اميّه ارث محمد ص را به طور كم به من مى‌دهند به خدا قسم اگر زنده بمانم و حكومت را در دست گيرم بنى اميّه را كنار مى‌اندازم چنانكه قصاب تكّه شكمبه خاك آلوده را كنار مى‌اندازد «فواق ناقه» يكبار شير دادن را گويند و آن كنايه از قلت و كمى است «نفض» تكان دادن لباس براى زدودن غبار آنست به معنى اسقاط نيز آيد «لحاّم» صيغه مبالغه به معنى گوشت فروش و قصّاب است «وذام» جمع وذمه به معنى شكمبه يا تكّه‌اى از شكمبه و جگر است

سيد رضى فرموده: «و هى الحزة (القطعة) من الكرش او الكبد تقع فى التراب فتنفض»

بابى انت و امّى يا امير المؤمنين يا امير الكلام يا امير الفصاحة، اين تشبيهات عجيب و غريب را چگونه بدون تكلف و با سهولت بر زبان جارى كرده‌اى حقّا كه تو ولى خدا و امير سخن هستى ناگفته نماند در خطبه 75 و 158 و 166 و حكمت 464 نيز مطالبى درباره بنى اميه آمده است.

انب:

ملامت، از اين ماده فقط يك كلمه در «نهج» آمده است، آنحضرت در نامه خويش به اهل مصر نوشت: «و لكنّنى آسى ان يلى امر هذه الامّة سفهاؤها... فلو لا ذلك ما اكثرت تأليبكم و تأنيبكم» نامه 61، 452، من غصه مى‌خورم از اينكه حكومت اين امّت در دست ابلهان باشد... و گرنه به برگشتن از آنها تشويقتان و به پيوستن به آنها ملامتتان نمى‌كردم.

انثى:

ماده، مقابل نر، خواه انسان باشد يا غير آن، از اين مادّه پنج بار بيشتر در «نهج» نيامده است، آنحضرت صلوات الله عليه در محيط بودن خداوند فرمايد: «و يعلم مسقط القطرة و مقرّها و مسحب الذّرة و مجرّها و ما يكفى البعوضة من قوتها و ما