و در ابتداى نامه‌ها مى‌فرمايد: «باب المختار من كتب مولانا امير المؤمنين 7 و رسائله الى اعدائه و امراء بلاده...» و پيش از شروع به نقل كلمات حكمت آميز مى‌گويد: «باب المختار من حكم امير المؤمنين 7...» يعنى اينها آن قسمتهائى است كه من انتخاب و اختيار كرده‌ام.

مسعودى در مروج الذهب ج 2 صفحه 45 تحت عنوان «ذكر لمع من كلامه...» مى‌نويسد: مردم چهار صد و هشتاد و اندى خطبه از آن حضرت حفظ كرده بودند كه بالبداهه ايراد مى‌فرمود و مردم آنها را از حافظه و از روى نوشته به يكديگر مى‌دادند: «و الذى حفظ الناس عنه من خطبه فى سائر مقاماته اربعمائة خطبة و نيّف و ثمانون خطبة يوردها على البديهة تداول الناس عنه قولا و عملا، و «سبط ابن جوزى» در تذكرة الخواص» صفحه 114 الباب السادس مى‌نويسد: سيّد شريف ابو الحسن حسينى به من خبر داد كه شريف مرتضى فرموده: چهار صد خطبه از خطبه‌هاى امير المؤمنين 7 به من رسيده است.

نوشتن و حفظ خطبه‌هاى آن حضرت

مى‌پرسند: اين همه خطبه‌ها كه امير المؤمنين صلوات اللّه عليه در مواقع مختلف ايراد مى‌فرمود چطور در يادها ماند و چرا از بين نرفت و فراموش نشد جواب آن است كه بسيارى از خطبه‌هاى آن حضرت توسط اشخاص نوشته مى‌شد و بسيارى را نيز مردم حفظ مى‌كردند، چنانكه از كلام مسعودى نقل شد.

مثلا مرحوم كلينى در كافى از اصبغ بن نباته نقل كرده كه گويد: امير المؤمنين 7 در خانه‌اش و يا در قصر كوفه كه ما جمع شده بوديم خطبه‌اى بر ما خواند بعد فرمود: همان خطبه را نوشته و بر مردم بخوانند[1]

در بحار از توحيد صدوق نقل مى‌كند كه حارث اعور فرمود: روزى بعد از عصر، امير المؤمنين 7 خطبه‌اى در وصف خداوند تعالى خواند كه مردم از عظمت و حسن‌

[1] اصول كافى ج ۲ صفحۀ ۴۹ و بحار ج ۶۵ صفحۀ ۳۴۹.