الخطيئة» حكمت 369، فتنه از آنها بروز مى‌كند، و گناه در آنها مكان مى‌گيرد و نيز درباره زمان بعد از خويش فرموده: «سيأتى عليكم من بعدى زمان ليس فيه شى‌ء اخفى من الحق... فالكتاب يومئذ و اهله طريدان منفيّان... لا يؤويهما مؤو...» خ 147، 204، بعد از من زمانى (زمان بنى اميه) مى‌آيد كه چيزى مخفى‌تر از حق نيست، قرآن و اهل قرآن در آن رانده شده و نفى مى‌شوند، پناه دهنده‌اى به آندو پناه نمى‌دهد «موو» اسم فاعل است، اين كلمه با مشتقات آن، شش بار در «نهج» آمده است.

آيه:

علامت. نشانه. عبرت. دليل. معجزه، معنى اصلى آن همان علامت و نشانه است، معانى ديگر به همان مناسبت آيند، اين كلمه به صورت مفرد و جمع شانزده بار در «نهج» به كار رفته است، درباره اسلام فرموده: «فجعله... فهما لمن عقل و لبّا لمن تدّبر و آية لمن توسّم و تبصرة لمن عزم» خ 106، 153، اسلام را مفهوم قرار داد به كسيكه تعقل كند، و معقولى به آنكه دقّت نمايد، و علامتى به انكه بخواهد علامت خدائى داشته باشد و بصيرت به انكه قصد بصيرت دارد. و در رابطه با حق تعالى فرموده: «و لا يجرى عليه السّكون و الحركة... و اذا لقامت آية المصنوع فيه و التحوّل دليلا بعد ان كان مدلولا عليه» خ 186، 273، حركت و سكون بر خدا جارى نمى‌شود... و گرنه در او علامت معلوليّت به وجود مى‌آيد، و دليل بر معلول بودن مى‌شود بعد از آنكه موجودات به او دلالت مى‌كردند. «فاتّعظوا عباد اللّه بالعبر النّوافع و اعتبروا بالاى السّواطع» خ 85، 116، موعظه بگيريد بندگان خدا با عبرتهاى مفيد و عبرت بگيريد با آيات و دلائل روشن «آى» جمع آيه است.

ايْد:

نيرو. قوه. تأييد: نيرومند كردن. راجع به ستارگان و شهابها فرموده: «و امسكها من ان تمور فى خرق الهواء بأيده و امرها ان تقف مستسلمة لامره» خ 90، 128، خدا آنها را نگاه داشت از اينكه در شكاف و صحنه هوا موج بزنند، و فرمود تا در فضا بيايستند و تسليم امر شوند نظير «وَ النُّجُومَ مُسَخَّراتٍ بِأَمْرِهِ».

و به معاويه مى‌نويسد: «فقد اتانى كتابك تذكر فيه اصطفاء اللّه محمدا صلى اللّه عليه و آله، لدينه و تأييده ايّاه بمن ايدّه من اصحابه...» نامه 28، 385، از اين ماده فقط