رسيديم ... احتمال دارد كه همين «بساق» باشد كه از آن سخن مى‌گوييم و شايد هم «بشقا» باشد كه شرح آن خواهد آمد. اما به احتمال قوى همين بساقى باشد كه ميان مدينه و جار، در مسير آمد و شد كنندگان به مصر، قرار دارد؛ چرا كه مغيره هنگام بازگشت از مصر، همسفران خود را به قتل رساند و راهى مدينه شد و اسلام آورد. ماجراى او را در طبقات ابن سعد، (ج 4، ص 285) ببينيد. [همچنين بساق از اسامى مكّه مكرمه است.[1]]

(1)

بشاق:

قريه‌اى است در مصر. در حديث آمده است: ابليس وارد عراق شد و كار خود را پيش برد، سپس به شام رفت؛ اما مردم او را راندند تا اينكه وارد بشاق گرديد، آنگاه به مصر رفت و در آنجا تخم گذارد و جوجه كرد.

گفته‌اند: اين در زمان فتنه عثمان بوده و ابليس اشاره به عبد اللّه بن سبأ مى‌باشد.

(2)

بصرى:

در خبر مربوط به مسافرت پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله با عمويش ابو طالب به شام و ملاقات با راهبى به نام «بحيرى» از اين مكان نام برده شده است. بصرى بزرگ‌ترين شهر حوران بوده است ... اين شهر اكنون در خاك جمهورى عربى سوريه قرار دارد و داراى آثارى تاريخى است.

(3)

بصّه:

چاهى بوده در باغى معروف به همين نام و بر سر راه كسى كه از طريق شارع العوالى، از مركز مدينه به قبا و قربان مى‌رود. به نام «بوصه» نيز از آن ياد شده است. حدود 220 متر با بقيع فاصله دارد.

(4)

بضاعه:

(به ضمّ اول و گاه كسر آن)، چاهى است در محلّه‌اى كه امروزه به همين نام موسوم است و نزديك سقيفه بنى ساعده در مدينه قرار داشته است.

گفته‌اند: بضاعه، خانه بنى ساعده در مدينه بوده و چاه آن معروف است.

درباره همين چاه بود كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله فتوا داد: آب تا زمانى كه تغيير نكرده، پاك است. پيرامون آب چاه بضاعه ميان فقها اختلاف نظريه است.

(5)

بطاح:

(به كسر و ضمّ باء)، جمع «بطحاء» است و بطحاء در لغت به معناى مسيلى است كه در آن شن و سنگريزه باشد.

______________________________
(1). شفاء الغرام، ج 1، ص 76

[1] . شفاء الغرام، ج 1، ص 76