مشهور ذى قار در همين محل ميان بكر بن وائل و ايرانيان به وقوع پيوست.

اين جنگ زمانى رخ داد كه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله از جنگ بدر بزرگ برمى‌گشت. اين نخستين جنگى بود كه در آن، مسلمانان با ايرانيان جنگ كردند و اين از بركت وجود (و ظهور) پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله بود.

(1)

قاع:

در لغت به معناى زمين مسطّح و هموار و پوشيده از قشر خاكى و بدون شن است و فاقد تپه و برآمدگى مى‌باشد؛ دشت يا هامون.

قاع:

همچنين منزلى بوده در راه مكه، بعد از عقبه به سمت مكّه.

سمهودى مى‌نويسد: قاع، محل مسجد بنى حرام، واقع در غرب مساجد الفتح است.

به قولى: قاع يك اطم (دژ) بوده است. جايى به نام «قاع النقيع» نيز داريم كه در عنوان «نقيع» آن را معرفى خواهيم كرد. در عربستان قاع‌هاى فراوانى وجود دارد.

(2)

قالس:

جايى است كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله آن را به عنوان اقطاع و تيول در اختيار بنى احب از قبيله عذره قرار داد.

(3)

قبائل العرب فى العهد النبوى صلّى اللّه عليه و آله:

- نقشه قبايل عرب در روزگار پيامبر صلّى اللّه عليه و آله‌

(4)

قبا يا قباء:

به گفته نووى: وجه مشهور و فصيح اين كلمه به صورت مدّ است و مذكّر و منصرف مى‌باشد؛ خليل آن را با الف مقصور دانسته است. در هر حال، قبا قريه‌اى است در عوالى مدينه، واقع در جنوب اين شهر. مسجد قبا كه بر بنياد تقوا و پرهيزگارى تأسيس گرديد، در همين محل قرار دارد. قبا وصل به مدينه است و از محله‌هاى آن به شمار مى‌آيد.

(5)

قبر ابى رغال:

در سنن ابو داود آمده است كه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله در راه خود به طائف از قبر ابى رغال گذر كرد. اين قبر در راه طائف است كه از شرائع، از جنوب راه مغمّس مى‌گذرد. بنابراين، قبر ابى رغال قبل از غمير است نه در مغمّس.

(6)

قبليّه:

(به فتح قاف و باء و تشديد ياء)، ظاهرا منسوب به «قبل» است، به معناى برجستگى و برآمدگى زمين، كه انسان در راه، با آن روبه‌رو مى‌شود.