مى‌شود و نزديك مدينه است. در تعيين مكان اين كوه اتفاق نظريه نيست، اما معروف است كه در شرق مدينه قرار دارد؛ براى اينكه حربى مى‌گويد: (آب) وادى قنات از قرقره و شوران مى‌آيد.

(1)

شوط:

(به فتح اول و سكون دوم)، در لغت به معناى «دويدن» است. ابن اسحاق مى‌نويسد: هنگامى كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله به سمت احد خارج شد، وقتى به شوط، واقع در بين احد و مدينه رسيد عبد اللّه بن ابىّ‌[1] از شركت در جنگ خوددارى كرد و به مدينه برگشت.

گفتنى است كه هيچ‌كس جاى شوط را نمى‌داند. شايد اين نامهايى كه مورّخان ذكر مى‌كنند، در زمان جاهليت و صدر اسلام شناخته و به نام نبوده‌اند و لذا هرگاه حادثه و رخدادى را توصيف كرده‌اند، نام‌هاى اماكنى را كه بعدها پديد آمده بر روى آن گذاشته‌اند ... احتمالا، شوط در اينجا: محل مسابقه اسب‌ها بوده كه در روزگار رسول گرامى شهرتى نداشته، بلكه بعدها در زمان اين روايت در عصر عباسى به وجود آمد و يا نام بستانى است كه مردم در عصر عباسى كاشته‌اند و قبلا ميدان اسب‌دوانى بوده است.

[و نيز «شوط» به يك بار رفتن به سوى نهايت چيزى گفته مى‌شود و جمع آن «اشواط» است و در حديث آمده كه:

«طاف صلّى اللّه عليه و آله بالبيت سبعة اشواط»؛ «پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله هفت بار خانه كعبه را طواف كرد.»[2]]

[همچنين «شوط» نام بستانى در مدينه بوده كه امروزه به محلّه‌هاى مسكونى مختلف تبديل گرديده و هر كوى و محلّه‌اى از آن، نام خاص خود را دارد و نام سابق آن (شوط) براى كسى آشنا نيست.[3]]

[شيح:

گياهى است بيابانى كه مزه آن تلخ و بوى آن معطّر است و حيوانات از آن تغذيه مى‌كنند[4] و آن را به فارسى درمنه مى‌گويند در حديث آمده: «لا بأس أن تشمّ ... الشّيح و أشباهه و أنت محرم»[5]

______________________________
(1). سركرده منافقان در مدينه.

(2). طريحى، ج 2، ص 56 ماده «شوط».

(3). بلادى، ج 5، ص 105

(4). لسان العرب، ج 2، ص 502 ماده «شيح»

(5). تهذيب، ج 5، ص 305، ح 1041

[1] . سركرده منافقان در مدينه.

[2] . طريحى، ج 2، ص 56 ماده« شوط».

[3] . بلادى، ج 5، ص 105

[4] . لسان العرب، ج 2، ص 502 ماده« شيح»

[5] . تهذيب، ج 5، ص 305، ح 1041