در لغت به معناى وصله و پينه است).

برخى هم گفته‌اند: رقاع نام كوهى است داراى لكه‌هاى سياه و سفيد و قرمز؛ به طورى كه مانند وصله‌ها و پينه‌هايى در كوه ديده مى‌شوند.

درباره موقعيت آن، بلادى گفته است: ذات الرقاع زمينى است محصور در ميان نخل (وادى حناكيه) و شقره كه طول آن به بيست و پنج كيلومتر مى‌رسد؛ چرا كه نخل با مدينه صد كيلومتر فاصله دارد و شقره هفتاد و پنج كيلومتر. نخيل با اين دو رأس مثلثى را به سمت شمال تشكيل مى‌دهند كه هر يك از دو ضلع آن، از بيست و پنج كيلومتر فراتر نمى‌رود. غزوه ذات الرقاع در اين مساحت كوچك به وقوع پيوست.

[رقد:

خوابى كه مدت آن كوتاه و اندك باشد، در حديث است كه «إنّ رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله رقد رقدة بالمحصّب»؛ «پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله اندكى در محصّب آرميد،» و منظور از محصّب در اينجا «ابطح» است.»[1]]

(1)

رقعه:

(گاه به فتح راء مشدّد نيز آمده)، ابن اسحاق مى‌نويسد: جايى از شقّه بنى عذره، نزديك وادى القرى (شهر علا) كه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله هنگام رفتن به تبوك در آنجا مسجدى ساخت.

(2)

رقم:

(به فتح راء و قاف و گاه سكون قاف)، جايى است در شرق دهكده حناكيه (در راه مدينه به رياض) كه با بطن وادى رمه، سى و چهار ميل فاصله دارد. تيرهاى رقمى به همين مكان منسوب‌اند. در داستان اربد بن صيفى و عامر بن طفيل كه تصميم به قتل پيامبر صلّى اللّه عليه و آله گرفتند، از اين موضع ياد شده است.

(3)

رقيبه:

مصغر «رقبه» است. ذو الرقيبه كوهى است مشرف به خيبر. بعد از فتح خيبر، بنى فزاره نزد پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله آمدند و گفتند: سهم ما را پرداخت كن. حضرت فرمود: ذو الرقيبه از آن شما. گفتند: در اين صورت با تو مى‌جنگيم. پيامبر صلّى اللّه عليه و آله فرمود: وعده ما در جنفاء. آنان وقتى اين سخن را شنيدند پا به فرار گذاشتند و رفتند.

(4)

رقيم:

(به فتح راء)، در قرآن كريم از آن ياد

______________________________
(1). طريحى، البحرين، ج 1، ص 521، ماده «حصب» و ج 2، ص 209، ماده «رقد».

[1] . طريحى، البحرين، ج 1، ص 521، ماده« حصب» و ج 2، ص 209، ماده« رقد».