صحيح از سقيم شناخته نمى‌شود. بدان كه بر پيامبر اكرم، حتى در دوران حيات وى، دروغ فراوان بستند؛ تا جايى كه حضرت در خطبه‌اى فرمود: «أَيُّهَا النَّاسُ، قَدْ كَثُرَتْ عَلَيَّ الْكَذَّابَةُ، فَمَنْ كَذَبَ عَلَيَّ مُتَعَمِّداً فَلْيَتَبَوَّأْ مَقْعَدَهُ مِنَ النَّار»[1]؛ «هان اى مردم، آگاه شويد كه دروغ‌گويان، فراوان بر من دروغ بسته‌اند. هر كه به عمد، دروغى بر من ببندد، هر آينه بايستى جايگاه خود را در آتش دوزخ فراهم سازد.»

پس از رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله، هم‌چنان دروغ بستن بر وى ادامه داشت. اميرمؤمنان عليه السلام مى‌فرمايد كه پس از رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله، چهار گروه از ايشان روايت نقل كردند:

1. منافقانى كه خود را در پوشش ايمان در آورده، اسلام را به شكل ساختگى، به خود بسته‌اند. آنها هرگز از دروغ بستن به ساحت قدس رسالت احساس گناه نمى‌كنند و از افترا زدن بر پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله خود را در دشوارى نمى‌بينند.

اگر مردم از نفاق آنها آگاه باشند، هرگز گرد آنها نمى‌گردند و مطلبى را از آنها نمى‌پذيرند، ولى مردم به ظاهرشان نگريسته، آنها را در زمره صحابه‌اى مى‌شمرند كه خدمت پيامبر رسيده و از او حديث شنيده‌اند، از اين رو احاديث آنها را مى‌پذيرند.

خداوند پيامبرش را از حالت نفاق اينان آگاه ساخت و صفت و سِمَت اينان را آشكار كرد و فرمود: (وَ إِذا رَأَيْتَهُمْ تُعْجِبُكَ أَجْسامُهُمْ وَ إِنْ‌

[1] . كافى شريف، ج 1، ص 62.