فرمود: «آرام باشيد، خداوند خود ستودن را منع كرده است.»

شخصى از حاضران گفت: «اى مولاى ما، مگر خداوند نفرموده است: (وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ)[1]؟»

فرمود: «اكنون گوشه‌اى از نعمتهاى الهى را- كه بر من ارزانى شده است- برايتان باز مى‌گويم: در محضر پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله هر چه مى‌پرسيدم، پاسخ كامل دريافت مى‌كردم و هرگاه ساكت مى‌شدم‌[2] خود حضرت سخن آغاز مى‌كرد. از اين روست كه در سينه‌ام انباشته‌اى از علم فراوان گرد آمده است.»

در برخى از روايات آمده است: «از حضرت رسول درخواست كردم كه اين همه دريافت‌ها فراموشم نشود. حضرت دست خود را بر سينه‌ام نهاد، و دعا كرد و تا امروز، هيچ‌گونه دريافتى را فراموش نكرده‌ام.»[3]

از اين‌گونه روايات درباره نخبگان اصحاب فراوان است و مقصود، اين است كه صحابه همان افراد اندكى هستند كه همانند حواريون حضرت عيسى عليه السلام، فراگيرى علم و اخلاق كريمانه آن حضرت ويژه آنها بود؛ نه هر كه اندك ملاقاتى با پيامبر داشته و ايمان آورده باشد.

دو شرط صحابه از نگاه اميرمؤمنان عليه السلام‌

مولا اميرمؤمنان عليه السلام درباره شرايط صحابى مى‌فرمايد: «ما لَمْ يُحْدِثُوا بَعْدَهُ حَدَثاً وَ لَمْ يُؤْوُوا مُحْدِثاً»[4]؛ پس از پيامبر، بدعتى نگذاشته باشد يا

[1] . ضحى 93: 11:« و از نعمت پروردگار خويش، سخن بگوى.»

[2] . در برخى از روايات آمده است:« هرگاه پرسش‌هايم به پايان مى‌رسيد».

[3] . كنزالعمال، ج 13، ص 159- 161؛ امالى شيخ صدوق، مجلس 43، ص 324 و 325؛ بحار، ج 22، ص 318 و 319.

[4] . بحار، ج 22، ص 305 و 306.