ابن ابى الحديد داستان پيشنهاد معاويه به سمره را درباره شأن نزول آياتى از سوره بقره، به نقل از استادش، ابوجعفر اسكافى چنين نقل مى‌كند: معاويه صد هزار درهم به سمره داد تا روايت كند كه آيه‌ (وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يُعْجِبُكَ قَوْلُهُ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ يُشْهِدُ اللَّهَ عَلى‌ ما فِي قَلْبِهِ وَ هُوَ أَلَدُّ الْخِصامِ. وَ إِذا تَوَلَّى سَعى‌ فِي الْأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيها وَ يُهْلِكَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الْفَسادَ)[1]، درباره مولاى متقيان و آيه‌ (وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ)[2] درباره ابن ملجم نازل شده است. وقتى مبلغ به چهارصد هزار درهم رسيد، سمره پيشنهاد را پذيرفت و لعنت ابدى را نصيب خود كرد.[3]

سمره در مدت كوتاه ولايتش در بصره، رفتارى طاغوت‌منشانه از خود بروز داد؛ مثلًا هنگام بازگشت از سفرى، از محله بنى اسد، به تاخت عبور كرد. يكى از پيش‌قراولان او با نيزه‌اش به يكى از ره‌گذران طعنه‌اى زد و او را نقش زمين ساخت. در حالى كه او در خون خود مى‌غلتيد، سمره سر رسيد و پرسيد: چه شده است؟ گفتند: بر سر راه ما قرار داشت و او را با نيزه كنار زديم. سمره گفت: اين هشدارى است تا كسى هنگام حركت‌

[1] . بقره 2: 204 و 205:« و از ميان مردم كسى است كه در زندگى اين دنيا، سخنش تو را به تعجب وا مى‌دارد و خدا را بر آن چه در دل دارد، گواه مى گيرد؛ حال آن كه او سخت ترين دشمنان است.»

[2] . بقره 2: 207:« و از ميان مردم، كسى است كه جان خود را براى طلب خشنودى خدا مى‌فروشد و خدا نسبت به‌[ اين‌] بندگان مهربان است.»

[3] . شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحديد، ج 4، ص 73- 78 و ر. ك: التمهيد فى علوم القرآن، ج 10، ص 51.