كه هر كس را كه با ديگرى ديدار يا اندكى گفت‌گو كرده و تا حدى شيفته‌اش شده است، از صحابه وى بدانيم.

اساساً صحابه، اصحاب و صحابى، اصطلاحى عرفى است كه در زبان عام به كار مى‌رود؛ مانند اصحاب امامين باقر و صادق عليهم السلام، اصحاب ابوحنيفه يا احمد بن حنبل. در اين موارد، به كسانى كه تنها آنان را مشاهده كرده يا اندك ملاقاتى داشته يا مقلّد و ملتزم دستورهاى فقهى آنان بوده‌اند، صحابى نمى‌گويند؛ مگر آن‌كه مدت‌ها ملتزم حضورشان بوده و از علم و فقاهت و درايت آنان بهره‌ها برده و از كمالات معنوى و اخلاقى آنان، اندوخته‌هايى در خور فراهم آورده باشند.

آيا فانوس‌كش، دربان يا خَدَمه كه همواره حضور خدمت داشته‌اند، اما بهره‌اى از علم و كمالات آنان در وجودشان راه نيافته است و در صدد بهره‌گيرى هم نبوده‌اند، اصحاب شمرده مى‌شوند؟ آيا شتربان يا انباردارِ پيامبر را كه هيچ‌گاه در پى كسب معارف نبوى نبوده يا شايستگى آن را نداشته است، مى‌توان جزو صحابه جليل شمرد؟

معاصران حضرت چند دسته بودند:

1. افراد عادى كوچه و بازار كه ايمان آورده، در نماز و جماعات حضور مى‌يافتند؛

2. افراد آماده به خدمت با عنوان سرباز يا ديگر مأموران نظام ادارى؛

3. افراد خدمت‌گزار براى تأمين احتياج هاى زندگى شخصى حضرت و خانواده‌اش؛

4. افراد ملازم حضور در هر مجلس و محفل كه هدفشان كسب فيض و كمالات معنوى و اخلاقى و بالا بردن سطح معلومات از طريق پرسش يا گوش دادن به سخنان آن حضرت بود.