شايستگان عنوان صحابه در قرآن و حديث‌

عنوان فخيم «صحابى» تنها شايسته كسانى است كه پروانه‌وار گرداگرد شمع وجود حضرت ختمى مرتبت را فراگرفته بودند و بر اثر ملازمت و مصاحبتِ پيوسته، از بركات وجودى آن حضرت بهره‌ها مى‌بردند وچون مظهرى تابناك، جلوه‌گر صفات واخلاق كريمه آن وجود مبارك گرديده بودند.

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله از روز نخست، نخبگانى از پيروان راستين خود را در پوشش عنايت خاص خود قرار داده، در فرصت هاى مناسب و احياناً، هر روز در تعليم و تربيت آنان كوشا بود تا هر يك، حامل رسالت جهانى اسلام براى جهانيان گردد و به مصداق آيه كريمه‌ (وَ كَذلِكَ جَعَلْناكُمْ أُمَّةً وَسَطاً لِتَكُونُوا شُهَداءَ عَلَى النَّاسِ وَ يَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيداً ...)[1]، واسطه‌هايى براى دريافت پيام ناب اسلام از منبع اصيل آن باشند و براى هميشه، به جويندگان و پويندگان، راه حق و حقيقت ارائه دهند.

صحابه، يارانى بودند كه همواره پشتوانه مستحكمى براى تثبيت و

[1] . بقره 143: 2:« و بدين‌گونه شما را امتى ميانه قرار داديم تا برمردم گواه باشيد و پيامبر بر شما گواه باشد.»