«مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُمْ ... وَ مَثَلُهُمْ فِي الْإِنْجِيلِ كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوى‌ عَلى‌ سُوقِهِ يُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِيَغِيظَ بِهِمُ الْكُفَّارَ.»[1]

اين نسل اولى كه شاگردان مكتب فكرى پيامبرند همان‌ها هستند كه مردم را در زمان حضور رسول اللّه صلى الله عليه و آله و سلم تعليم مى‌دادند و پس از ارتحال او پيام‌هاى اسلامى را در دورترين نقاط به جان مردم نشاندند و شكوفا ساختند.

3. عدالت صحابه‌

حضرت علامه معرفت- كه دايره تعريف صحابى را بسيار تنگ دانستند و مصاحبت طولانىِ همراه با علم‌آموزى و تربيت‌پذيرى كامل از حضرت رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم را براى تحقق و صحت اطلاق صحابى لازم شمردند- مى‌افزايند: اين گروه نبايد پس از ارتحال حضرت، از مسير عدالت خارج شده باشند. ايشان اين گروه از حواريون حضرت را عادل مى‌دانند و در نتيجه حكم به اعتبار و حجيت كلام آنها در روايت از پيامبر و نيز درايت آنها مى‌كنند.

[1] . فتح، 29:« محمد صلى الله عليه و آله و سلم پيامبر خداست؛ وكسانى كه با اويند، بر كافران، سخت‌گير و با خودشان مهربانند ... ومَثَل آنان در انجيل، چون كِشته‌اى است كه جوانه خود برآورد وآن را مايه دهد تا ستبر شود وبر ساقه‌هاى خود بايستد ودهقانان را به شگفت آورد تا از[ انبوهى‌] آنان‌[ خدا] كافران را به خشم در اندازد.»