طريق، عقيده سليم و مبانى استوار، عميقا در قلب انسان، نفوذ كند.

آرى، در اينجا امتياز و تفاوتى جلب نظر مى‌كند؛ زيرا كسى كه «سوره‌هاى» قرآن كريم را همانند فصول و يا ابواب كتابهاى عادى مى‌نگرد. و آن كسى كه مى‌كوشد در تلاوت قرآن كريم، روح سارى و جارى در آيات آن «سوره‌ها» را احساس كند. و جوّ و فضاى معنوى ويژه‌اى را كه «سوره» در آن فضا جولان دارد، بازيابد، داراى ديد متفاوتى هستند؛ چون اوّلى قرآن كريم را از سبك و اسلوب ويژه‌اش خارج مى‌سازد، لكن دومى، قرآن كريم را از روش و اسلوب منحصر بفردش به يك‌سو نمى‌نهد، روشى كه بايد آن را از اهمّ ابعاد اعجاز قرآن كريم به شمار آورد.

اين روش براى مطالعه و بررسى قرآن كريم سودمندتر از آن است كه آيات آن يكى پس از ديگرى (بر حسب ورود ترتيب آنها در «سوره») مورد مطالعه و بررسى قرار گيرد. اگر كسى جمله‌هاى هر آيه و يا كلمات و يا احيانا حروف آنها را نيز مورد مطالعه و بررسى قرار دهد تا از رهگذر چنين مطالعه‌اى سراسر آن را اجمالا و يا تفصيلا و يا به نحوى از تطويل و يا ايجاز در سخن، به بررسى گيرد، نمى‌تواند چنين مطالعه‌اى پريشان و از هم گسيخته به او در جهت بازيافتن شكوه و عظمت و زيبايى چهره، و سيماى «سوره» (بدانسان كه همه اعضاى آن سوره در كنار هم قرار دارد و داراى پيكره‌اى پيوسته و داراى وضع و هيئت كاملى است) مدد رساند»[1].

اين ديد وسيع و فراگير كه سراپاى سيما و چهره سوره‌هاى قرآن كريم را به رؤيت مى‌كشد، مى‌تواند شخصيت و سمت هر سوره‌اى را نمودار سازد. و تلاوت‌كننده آن را، در يك موضع و موقعيتى قرار دهد كه پيام كلّى «سوره» را بازيافته و موضوعات و مسائل آن را در محدوده جامع آن، دقيقا بررسى كند، محدوده‌اى كه مى‌تواند آن «سوره» را از ديگر «سوره‌ها» ممتاز سازد.

[1] المجتمع الاسلامى كما تنظّمه« سورة النساء»، تأليف محمد مدنى، ص 5- 7.