جلّ و علا- پناه برند تا از انجام عمل به آن تكاليف، بازنمانند[1].

ولى بايد از مرحوم محمد تقى شريعتى پرسيد كه اگر سوره‌هاى «معوذتين» از چنين كيفيتى برخوردارند، پس چرا در اوّل قرآن كريم، بر حسب ترتيب، قرار نگرفته‌اند. و چرا دست‌كم يكى از اين دو سوره در آغاز قرآن كريم و ديگرى هم در پايان و آخر قرار داده نشده است؟!

آيا هيچ‌گونه دليلى از آيات و يا از سنت رسول اللّه- صلى اللّه عليه و آله- وجود دارد كه دلالت بر اين مطلب داشته باشد، مبنى بر اينكه پس از فراغت و ختم قرآن كريم «استعاذه» استحباب و يا وجوب داشته باشد؟!

پس چگونه آقاى شريعتى اين گونه مطالب را بدون هيچ نوع دليل و مدركى از پيش خود ساخته و اختراع نموده است- و با كمال تأسف- اين چنين پيشداوريهاى بى‌پايه را به خيال خود، كشفيات جديد و نوآورى اعجازانگيز مى‌خواند. و اتّفاقا چنين اظهار نظر در ميان گفتارهاى وى، فراوان و چشمگير است.

در همين‌جا ترجمه بحث تناسب و تناسق آيات قرآن كريم از جلد پنجم كتاب (التمهيد فى علوم القرآن) كه درباره مسئله مهم «اعجاز قرآن» بحث و گفتگو مى‌نمايد، به توفيق و عنايت حضرت احديت- سبحانه و تعالى- به پايان رسيد. و از خداوند متعال، توفيق بيشترى در ادامه بحث و بررسى و كنكاش در مورد معارف قرآن كريم را مسئلت مى‌نمايم. و خداوند متعال را به چنين توفيقى سپاسگزارم.

اميد و رجاء واثق دارم كه اين عمل ناچيز را از اين حقير چون ران ملخى در بارگه سليمانى خود، امام زمان، مهدى فاطمه- ارواحنا و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداء- پذيرا بوده. و اين عبد ذليل خويش را همراه مؤلف محترم آن‌

[1] تفسير نوين، ص 427: بايد توجه نمود كه اين دو پاراگراف آخر را از خود تفسير نوين نوشتيم، ازاين‌رو كاملا با عبارت عربى« اصل» و سخنان مؤلف محترم مطابقت ندارد.