- دانشمند معاصر الهى قمشه‌اى در ترجمه آيه‌ «فَأَتَتْ بِهِ قَوْمَها تَحْمِلُهُ قالُوا يا مَرْيَمُ لَقَدْ جِئْتِ شَيْئاً فَرِيًّا»[1] گمان برده است قوم و قبيله مريم بودند كه آمدند مريم را همراه خود ببرند و چنين ترجمه كرده است: (آنگاه قوم مريم كه به جانب او آمدند كه از اين مكان همراه ببرند گفتند ...). در صورتى كه ترجمه آيه چنين است: (مريم) در حالى كه او را در آغوش گرفته بود، نزد قومش آورد، گفتند: اى مريم كار بسيار عجيب و بدى انجام دادى).

و نيز در ترجمه آيه‌ «وَ كُنْتُ عَلَيْهِمْ شَهِيداً ما دُمْتُ فِيهِمْ ...»[2] گمان برده است كه ضمير «كنت» خطاب است و آن را چنين ترجمه كرده است: (تو خود بر آن مردم گواه و ناظر اعمال آنان بودى مادامى‌كه من در ميان آنها بودم). در حالى كه ضمير متكلم است (... و تا زمانى كه در ميان آنها بودم مراقب و گواهشان بودم ...)، بعلاوه نظارت الهى مخصوصا در دوره حيات عيسى نبوده است. و در ترجمه آيه‌ «فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ»،[3] گمان برده است دو فعل «لا يعذب» و «لا يوثق» مبنى للمجهولند و با فتح «ذال» و «ثا» خوانده و چنين ترجمه كرده است: (و آن روز بمانند عذاب انسان كافر هيچ‌كس عذاب نكشد و آنگونه جز انسان كافر كسى به بند هلاك گرفتار نشود). در حالى كه هر دو فعل معلومند و اين از آفات ترجمه‌هاى فردى است.

- استاد محمد باقر بهبودى با آن دقتى كه در كار ترجمه و تفسير قرآن از خود نشان داده از اشتباهات فراوان در امان نبوده است. از جمله آيه‌ «حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَكُمُ الْخَيْطُ الْأَبْيَضُ مِنَ الْخَيْطِ الْأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ ...»[4] اين گونه ترجمه كرده است: (تا آن لحظه‌اى كه نخ سفيد در اثر روشنايى نور فجر از نخ سياه ممتاز شود). در اين آيه «خيط» را به معناى حقيقى خود (نخ) پنداشته است. در صورتى كه معناى كنايى آن مقصود است، يعنى رشته سفيدى، در سطح افق، از رشته سياهى (تيرگى شب) نمايان شود. اين اشتباه را يكى از صحابه معاصر پيغمبر اكرم (ص) نمود، دو قطعه نخ سياه و سپيد زير بالش خود گذاشته بود و مرتبا آن را نگاه مى‌كرد تا ببيند چه وقت نخ سفيد را از نخ سياه تشخيص مى‌دهد ... همان روز خدمت حضرت رسيد و عرض حال كرد كه نتوانستم تشخيص دهم، حضرت تبسّم فرمودند و گفتند: اشتباه كرده‌اى، مقصود سپيده‌دم است كه از دل تيره‌شب جدا شود.[5] و نيز آيه‌ «ذلِكَ نَتْلُوهُ عَلَيْكَ مِنَ الْآياتِ وَ الذِّكْرِ الْحَكِيمِ»[6] را چنين معنى كرده است:

[1] . مريم، 27.

[2] . مائده، 117.

[3] . فجر، 25- 26.

[4] . بقره، 187.

[5] . رجوع كنيد به: تفسير طبرسى؛ ج 1، ص 281.

[6] . آل عمران، 58.