نام کتاب : تاريخ قرآن نویسنده : معرفت، محمد هادى جلد : 1 صفحه : 102
مصحف عثمان
ملتزم باشند و تغييرى در آن ندهند، و لو آنكه در آن غلطهاى املايى وجود داشته باشد
و اين از آن نظر بود كه از آن پس هيچكس، به عنوان اصلاح قرآن، تغيير و تحريفى در
آن به وجود نياورد. و ازاينرو حضرتش تأكيد كرد كه از امروز هيچكس نبايد به قرآن
دست بزند.
گفتهاند:
وقتى كسى در محضر امام (ع) خواند: «وَ طَلْحٍ مَنْضُودٍ»[1]،
امام (ع) با خود گفت: به چه مناسبت «طلح»؟ «طلع» صحيح است، چنانكه در جاى ديگر از
قرآن آمده:
«وَ
نَخْلٍ طَلْعُها هَضِيمٌ»[2]،
اما اين موضوع اعتراضى از جانب امام نسبت به گوينده آن نبود و منظور آن نبوده كه
كلمه را تغيير دهند، بلكه فقط امام سخنى را با خود گفته است؛ ولى كسانى كه اين سخن
امام (ع) را شنيدند، از وى پرسيدند: آيا آن را تغيير نمىدهى؟
امام
(ع) اين خواسته آنان را با تعجب تلقى كرد و به طور قاطع فرمود: از امروز هيچ
تغييرى در قرآن نبايد داده شود.
موضع
امامان در حفظ مصحف مرسوم. مردى در حضور امام صادق (ع)، حرفى از قرآن را برخلاف
آنچه مردم قرائت مىكردند، قرائت كرد. امام (ع) به او گفت: ديگر اين كلمه را به
اين نحو قرائت مكن و همانطور كه همگان قرائت مىكنند تو نيز قرائت كن و نيز در
پاسخ كسى كه از نحوه تلاوت قرآن سؤال كرده بود، فرمود: قرآن را به همان نحوى كه
آموختهايد بخوانيد.[4]
ازاينرو
اجماع شيعه بر اين است كه آنچه امروز در دست ماست، همان قرآن كامل و تمام است[5]
كه هرگز دچار تحريف و تغيير نشده است و قرائت مشهور، همان قرائت صحيح و درستى است
كه خواندن آن در نماز صحيح است و استناد به نص موجود در تمام موارد، درست است و
همان است كه به پيامبر (ص) وحى شده و چيزى جز اين نيست.
تصور
نمىرود كه مخالفت عبد اللّه بن مسعود نيز مخالفتى اصولى بوده باشد.
او
از اين جهت ناراضى و ناراحت بوده كه افرادى را براى انجام اين امر مهم انتخاب
كرده