شهرت يافتند و مردم از مناطق مختلف براى فراگيرى به سوى آنان مى‌شتافتند.

روش همه مسلمانان در مناطق مختلف بر اين بود كه مردم هر شهرى، قرآن را از قارى همان شهر فرا مى‌گرفت و تنها قرائت او را مى‌پذيرفت. رفته رفته تعداد قاريان رو به فزونى نهاد و قاريان در مناطق مختلف جهان اسلام پراكنده شدند و طبقه‌اى پس از طبقه ديگر جانشين آنان شدند؛ اما در فرا گرفتن و آموزش قرآن، روش‌هاى مختلف اتخاذ كرده و اختلاف قرائت داشتند و برخى هم در اين‌باره، كوتاهى مى‌كردند.

به‌تدريج ضبط قرائات رو به كاستى و سستى نهاد و كارهاى بى رويه، رو به فزونى گذاشت و به تعبير ابن‌الجزرى «بيم آن مى‌رفت كه باطل در لباس حق جلوه كند»[1]؛ لذا بزرگان، قواعدى براى قرائت وضع كردند.

اولين شخصيت معتبرى كه قرائت‌هاى صحيح را جمع آورى كرد و كتاب مفصل و مبسوطى نگاشت، ابوعبيد قاسم بن‌سلام انصارى (متوفاى 224 ه. ق) بود. ابن‌الجزرى، قرّاء را در بيست و پنج تن منحصر كرده‌است و كسانى كه بعداً به‌نام قرّاء سبعه شهرت يافتند، در زمره اينان بودند.[2] پس از وى نيز دانشمندان ديگرى به تدوين قرائت‌هاى مختلف از قرآن پرداختند كه شرح آنها در جاى ديگر آمده است.[3]

انحصار قرائت‌ها به هفت‌

قبلًا به توجه مسلمانان نسبت به قرائت قرآن اشاره شد و بيان گرديد كه مردم در تمامى دوره‌ها، نسبت به قرائت شخصيّت‌هاى معروف و حفظ و تدوين و پذيرش همه آنها اهتمام مى‌ورزيدند؛ همچنين مردم هر منطقه‌اى به قارى محلى‌

[1] . النشر في القراءات العشر؛ ج 1، ص 9.

[2] . همان، ص 34.

[3] . علوم قرآنى؛ ص 227- 223.