راستى، نورى وجود دارد كه به آن راهنمايى مى‌كند [و قرآن همان حقيقت و نورى است كه روشنگر حقيقت‌ها و صواب‌هاست‌] پس هر چه [از احاديث‌] با قرآن موافق است آن‌را برگزينيد و هرچه با آن مخالف است را واگذاريد»[1].

اكنون اين پرسش مطرح مى‌شود كه اگر احتمال آن مى‌رفت كه قرآن مورد دستبرد قرار گيرد و از اعتبار ساقط شود، آيا جاى آن بود كه معيار سنجش قرار گيرد و دليل روشن بر صحت و سقم روايات باشد؟ هرگز! قرآن بايد همواره راه سلامت را در پيش داشته باشد تا بتواند اعتبار خويش را ثابت نگه داشته و معيار سنجش حق و باطل باشد.

6. نصوص اهل بيت (ع)

در زمينه نفى تحريف، روايات خاصّى از ائمه معصومين عليهم السلام در دسترس است كه به‌طور كلى احتمال تحريف يا شبهه تحريف را منتفى مى‌سازد[2]. شيعه اماميه نيز به‌پيروى‌از اهل‌بيت معتقدند كه همواره قرآن ازهرگونه تحريف، مصون و محفوظ بوده است. دراينجا به ذكر يك نمونه از اين روايات اكتفا مى‌كنيم:

امام باقر عليه السلام در نامه‌اى به سعد الخير چنين نگاشته است: «و يك نمونه از پشت سر افكندن قرآن، آن بود كه حروف و كلمات آن‌را ثابت نگاه داشتند، ولى حدود و احكام آن‌را تحريف و تغيير دادند»[3]. در اين روايت شريف، از دستبرد به معانى و تفاسير منحرف سخن به ميان آمده است؛ ولى الفاظ و عبارات قرآن همچنان دست‌نخورده شمرده شده است.

[1] . علوم قرآنى؛ ص 454.

[2] . اصول كافى؛ ج 2، ص 627، شماره 1.

[3] . اصول كافى؛ ج 1، ص 69.