قرآن بودند و با آن سروكار داشتند و اگر چيزى از آن كم يا به آن افزوده مى‌شد مورد شناسايى قرار مى‌گرفت.

2. ضرورت تواتر قرآن‌

شرط پذيرفتن قرآن اين است كه در هر حرف و هر كلمه و حتى در حركات و سكنات، متواتر باشد؛ يعنى همگان (جمهور مسلمين) آن‌را دست به دست و سينه به سينه، به طور همگانى نقل كرده باشند. آنچه در زمينه تحريف گفته‌اند كه «فلان كلمه يا فلان جمله از قرآن بوده»؛ چون خبر واحد[1] مى‌باشد، قابل قبول نيست و طبق اصل «لزوم تواتر قرآن»- كه يكى از مسائل ضرورى اسلام و مورد اتفاق علماست- مردود شمرده مى‌شود. اساساً خبر واحد در مسائل اصولى و كلامى فاقد اعتبار است و صرفاً در مسائل فرعى اعتبار دارد.

3. مسأله اعجاز قرآن‌

يكى ديگر از مسائلى كه قاطعانه، شبهه تحريف را نفى مى‌كند، مسأله اعجاز قرآن است و علما آن‌را بزرگترين دليل بر ردّ شبهه تحريف دانسته‌اند؛ چراكه لازمه افزودن، امكان هماوردى با قرآن است و مى‌دانيم كه هيچ كس قدرت آن‌را ندارد كه آيه‌اى همانند قرآن بياورد به گونه‌اى كه از جهت فصاحت، بلاغت، بيان و محتوا با قرآن تفاوتى نداشته باشد:

«قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلى‌ أَنْ يَأْتُوا بِمِثْلِ هذَا الْقُرْآنِ لا يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَ لَوْ كانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيراً؛[2] بگو اگر تمامى انس و جنّ گرد هم آيند و بخواهند همانند اين قرآن را بياورند، هرگز نتوانند، گرچه همگى پشت در پشت يكديگر قرار گيرند».

[1] . منظور از خبر واحد، روايتى است كه به حد تواتر نرسيده باشد.

[2] . اسراء، 88.