اشارت‌گونه و با سرعت انجام گيرد»[1]. ابواسحاق نيز گفته: «اصل وحى در لغت به‌معناى پيام پنهانى است، لذا الهام را وحى ناميده‌اند».

وحى در قرآن‌

واژه وحى در قرآن به چهار معنا آمده‌است:

1. اشاره پنهانى: كه همان معناى لغوى است؛ چنانكه درباره زكريّا عليه السلام- وقتى كه روزه سكوت گرفته بود- در قرآن مى‌خوانيم:

«فَخَرَجَ عَلى‌ قَوْمِهِ مِنَ الْمِحْرابِ فَأَوْحى‌ إِلَيْهِمْ أَنْ سَبِّحُوا بُكْرَةً وَ عَشِيًّا؛[2] او از محراب عبادتش به سوى مردم بيرون آمد و با اشاره به آنان گفت: به شكرانه اين موهبت صبح و شام خدا را تسبيح كنيد».

2. هدايت غريزى: يعنى رهنمودهاى طبيعى كه در نهاد تمام موجودات به‌وديعت نهاده شده‌است؛ هر موجودى اعم از جماد، نبات، حيوان و انسان، به‌طور غريزى راه بقا و تداوم حيات خود را مى‌داند. از اين هدايت طبيعى در قرآن با نام وحى ياد شده‌است: «وَ أَوْحى‌ رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِي مِنَ الْجِبالِ بُيُوتاً وَ مِنَ الشَّجَرِ وَ مِمَّا يَعْرِشُونَ ثُمَّ كُلِي مِنْ كُلِّ الثَّمَراتِ فَاسْلُكِي سُبُلَ رَبِّكِ ذُلُلًا ...؛[3] پروردگارت به زنبور عسل وحى [الهام غريزى‌] نمود كه از كوه و درخت و داربست‌هايى كه مردم مى‌سازند، خانه‌هايى درست كن سپس از همه ميوه‌ها [شيره گل‌ها] بخور [بنوش‌] و راه‌هاى پروردگارت را به‌راحتى بپيماى ...».

3. الهام يا سروش غيبى: گاه انسان، پيامى را دريافت مى‌دارد كه منشأ آن‌را نمى‌داند، (به‌ويژه در حالت اضطرار كه گمان مى‌برد راه به جايى ندارد) ناگهان درخششى در دل او پديد مى‌آيد و راه را بر او روشن مى‌سازد و وى را از آن تنگنا

[1] . المفردات في غريب القرآن؛ ص 515.

[2] . مريم، 11.

[3] . نحل، 68 و 69.