نگيريم و يا [طعم شهادت‌] را همانطور كه برادرمان چشيد نچشيم، رهايشان نمى‌كنيم.[1] [عبد الله بن سليم و مذرى بن مشمعلّ‌] مى‌گويند: [در اين حين‌] حسين [عليه السّلام‌] به ما نگاه كرد و فرمود: بعد از اينها [يعنى مسلم و عبد الله بن بقطر] زندگى خيرى ندارد! [از اين جمله‌] ما فهميديم كه او عزمش را بر ادامه اين مسير جزم كرده است. لذا گفتيم: خدا برايت خير پيش آورد.

[امام عليه السّلام‌] فرمود: خدا شما را رحمت كند.

سپس منتظر ماند تا اينكه سحر شد و به جوانان و بندگانش گفت: آب زيادى بگيريد، آنها هم آب زيادى گرفتند و از آنجا رفته، به حركت ادامه دادند تا به [منزل‌] زباله رسيدند.[2]

زباله:[3] [خبر شهادت عبد الله بن بقطر]

(1) در [منزل‌] زباله [خبر] كشته شدن برادر شيرى [امام عليه السّلام‌] عبد الله بن بقطر به ايشان رسيد،[4] نامه را به مردم نشان داد و [با صداى بلند خواند]:

بسم الله الرحمن الرحيم؛ خبر بس ناگوارى به ما رسيده! مسلم بن عقيل و هانى بن عروة و عبد الله بن بقطر كشته شده‌اند، شيعيانمان ما را تنها گذارده‌اند! هر كس مى‌خواهد برگردد، برگردد! حقى از ناحيه ما بر گردن او نيست؛ مردم از او

[1] تاريخ طبرى، 5/ 397، به نقل از أبى مخنف از عمرو بن خالد از زيد بن على بن حسين و از داود بن على بن عبد الله بن عباس و ارشاد شيخ مفيد، 2/ 75، با اندكى تفاوت.

[2] تاريخ طبرى، 5/ 398، به نقل از أبى مخنف از أبى جناب كلبى از عدىّ بن حرمله و ارشاد شيخ مفيد، 2/ 75، با كمى تفاوت.

[3] براى كسى كه از كوفه به مكه مى‌آيد بين واقصه و ثعلبيه واقع مى‌شود. رك: معجم البلدان 3/ 129.

[4] تاريخ طبرى، 5/ 398، به نقل از أبى مخنف از ابو على أنصارى از بكر بن مصعب مزنّى و ارشاد شيخ مفيد، 2/ 75، با اندكى تغيير.