در باره‌ «إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ»

(1) إمام عليه السّلام، إظهار نمود كه؛ در «إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ» خداى تعالى! فرمود: اى آفريدگان!- كه در نعمت سرشار (من)، غوطه‌وريد!- بگوئيد:

[تنها، ترا ميپرستيم!] اى خدائى كه؛ نعمت فراوان و رحمت گوناگون بما ارزانى داشته‌اى! با ذلّت و كرنش و فروتنى! بدون ريا و شهرت و جاه!- خالصانه!- ترا فرمانبرداريم!. [و تنها، از تو، يارى مى‌طلبيم!] بر طاعت و بندگيت- آنچنان كه فرمودى- از تو كمك ميخواهيم. و از دنياى خود، آنچه از او نهيش كردى، حذر كنيم! و تقوى، پيشه خود سازيم. و از شيطان [كه از درگاه مقدّست دور است!] و از جنّ و إنس گمراه‌كننده سركش! و از ستمگران آزار پيشه! بدامن عصمتت چنگ زنيم! (2) فرمود: و از أمير المؤمنين عليه السّلام، از بزرگ شقاوت و بدبختى! سؤال شد.

فرمود:

مردى كه؛ دنيا را بخاطر دنيا، رها نمود! دنيا را از دست داد و زيانكار آخرت شد.

و مردى كه با رياء مردم، بندگى نمود! و كوشيد! و روزه گرفت! او، همان كسى است كه از لذّات دنيا، محروم گرديد! و رنج و زحمتى گريبانگيرش شد! كه هر گاه؛ خالصانه باو روى مينمود، سزاوار (پاداش و) ثوابش بود. پس؛ وارد آخرت شد در حالى كه؛ بگمانش از او- واقعا!- عملى آنچنان سر زده، كه با آن، ميزان عملش را سنگين و وزين ميكند! ولى؛ آن را [هَباءً مَنْثُوراً] مييابد!.

گفته شد: از مردم، چه كسى پشيمانى و حسرتش از همه زيادتر است!؟

فرمود: آنكه؛ مالش را در ميزان ديگرى ديد! و خدا، او را بآن، وارد آتش نمود! و وارثش را بآن، داخل بهشت گردانيد.

گفته شد: اين، چگونه شود؟

فرمود: چنان كه برخى از برادران ما، داستان مردى را بيان نمود، كه؛ بر او وارد