بسى مردمان را بجويم و كسى از آنان نشانى ندهد و خود نمى‌يابمشان، به راستى كه هر كس گمگشته باشد[1] به رهجويى پردازد.

به جان خودم سوگند، اينك كار از كار گذشته و امر خداى شكوهمند رخ نموده است.

درباره مردمى كه اهل صفّين و اصحاب جمل را كشتند، چه گمان مى‌رود؟

آيا با آن ستمى كه كردند، خواب آرامى دارند؟ يا با بيم و هراس شب را به روز آرند؟

و طلبة بن قيس بن عاصم منقرى سرود:

چون مالك‌[2] و يار نزديك او عدىّ بن حاتم، پيش از من به عالم مودّت ره يافتند، و شريح بن هانى نيز پيشتر از من بدان پايگاه نائل شده است، چگونه در كارهاى گران ندايى از ما برخيزد و ادّعايى توانيم كرد؟

و اگر مرا گويند: اى طلب بن قيس عاصم، آيا تو در راه فداييان على جانبازى مى‌كنى‌[3]؟

گويم: آرى، وجود خويشتن را فداى او خواهم، و نيز رواست كه تمامى بنى سعد را فداى بنى هاشم كنيم.

[ديدار معاويه با عامر بن واثله‌]

نصر: عمرو بن شمر، از جابر جعفى كه گفت: شنيدم تميم بن خديم‌[4] ناجى مى‌گويد:

چون كار معاويه استوار شد، هيچ چيز را بيش از ديدار با عامر بن واثله خوش نداشت و همواره بدون نامه مى‌نوشت و اظهار مهربانى مى‌كرد تا نزدش آمد. چون بيامد او را از داستان اعراب روزگار جاهلى باز پرسيد. (راوى) گويد: در اين هنگام عمرو بن عاص و تنى چند همراه وى، وارد شدند. معاويه به ايشان گفت: آيا اين را

[1] متن از روى اللسان( 4: 433)« من كان اضلّ» و در اصل به خطا[ من قال اضلّ‌].

[2] مراد مالك بن حارث، معروف به اشتر نخعى است، و در اصل به خطا[ هالك‌] آمده است.

[3] متن به تصحيح قياسى« و لو قيل من يفدى عليّا فديته» و در اصل‌[ و لو قيل بعدى من على ...].

[4] در متن« بن خديم» آمده ولى چنان كه در پا برگ صفحات 231 و 335 اشاره شد وجه درست آن« بن حذلم» تواند بود.