... فَقاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِي‌ءَ إِلى‌ أَمْرِ اللَّهِ‌.

با آن گروه كه تجاوز كرده است بجنگيد چندان كه به فرمان خدا باز آيد (و دست از تجاوز بردارد[1].) پس ايشان را باز گرداند و چيزى به آنان نداد.

دعاى على و معاويه‌

چون على نماز صبح و مغرب را مى‌گزارد و نمازش تمام مى‌شد مى‌گفت‌[2]: «بار الها، معاويه و عمرو و ابو موسى‌[3] و حبيب بن مسلمه و ضحّاك بن قيس و وليد بن عقبه و عبد الرحمن بن خالد بن وليد را لعنت كن.» اين خبر به معاويه رسيد و او نيز چون دست به دعا بر مى‌داشت‌[4]، على و ابن عباس و قيس بن سعد و حسن و حسين را لعنت مى‌كرد.

قصيده راسبى‌

و راسبى كه از مردم حرورا بود سرود:

بر آنچه كرديم پشيمان شديم، و هر كس چيزى جز حق خواهد به آرمانش نرسد و پشيمان گردد.

به كارى بيرون شديم و ميان ما و على جز نيزه‌هاى استوار، و ضربات شمشير كه سرها را از شانه‌ها برگيرد و جنگى بى‌امان، با تيغهاى آبدار قرارى نبود.

على حجّتى آورد كه پس از آن هيچ مرد بردبار و خوددارى را حجّت و گفتارى نماند.

[1] الحجرات، بخشى از آيه نهم كه با اسقاط( فاى« فقاتلوا») از آغاز آن بدان استشهاد شده و اين جائز است.- حواشى الحيوان( 4: 57).

[2] متن« اذا صلّى ... و فرغ من الصّلاة يقول ...» و در طبرى( 6: 40)[ و كان اذا صلى الغداة يقنت ...- چون نماز صبح مى‌خواند به قنوت دست به دعا بر مى‌داشت‌].

[3] در متن و شنهج( 1: 200)« و ابا موسى» ولى در طبرى به جاى آن‌[ و ابا الاعور السلمى‌] آمده است.

[4] در متن و طبرى« فكان اذا قنت- چون به قنوت دست به دعا بر مى‌داشت» ولى در شنهج‌[ فكان اذا صلّى- چون نماز مى‌كرد].