خداوند را شهسوارى چنوست‌[1] كه پدر دو شير بچه‌[2] است و از هيچ عامل نابودگرى نمى‌هراسد.

به قضاى الاهى ايمان دارد و خيرش فزون از شمار است و به پيشگاميهاى خود در اسلام اميد ثواب دارد.

از رويارويى با هيچ حادثه ناگوارى هراس ندارد و هرگز گزندى بدو نرسد.

اينك تو در دوزخ جزاى خود را چشيدى و ضربت كوبنده او نابودت كرد.

اى پسر داود تو از پسر هند دفاع كردى و نگذاشتى كه او خود به مغاك هلاك در افتد.

[هلاكت پسر عموى ابى داود]

(همان راوى) گويد:

پسر عموى ابى داود با نيزه به على حمله كرد و على ضربتى بر او زد كه نيزه را از كفش بيفكند و سپس ضربت ديگرى به او زد و وى را به ابى داود ملحق كرد.

هراس سپاه معاويه از على‌

معاويه كه بر فراز تپه‌اى ايستاده بود و ديدبانى مى‌كرد و به چشم خويش مى‌ديد گفت: مرگ و ننگ بر اين مردان، آيا در ميان آنها يك تن نيست كه با او هماوردى كند يا غافلگيرانه و يا در گير و دار معركه و آميختگى دو سپاه و گرد انگيزى در آوردگاه وى را بكشد؟. وليد بن عقبة گفت: تو خود به هماوردى او برو كه به جنگ تن به تن با او سزاوارتر از ديگرانى. گفت: به خدا، او مرا به هماوردى خواند تا آنجا كه در برابر قريش شرمسار شدم (ولى با اين همه) به خدا سوگند، هرگز خود به هماوردى او نخواهم رفت زيرا سپاه را جز براى نگهبانى از پيشوا به خدمت او بر نگماشته‌اند. عتبة بن ابى سفيان گفت: «از او روى نهان كنيد چنان كه گويى نداى مبارزطلبى او را نشنيده‌ايد، شما مى‌دانيد كه او حريث (دلاور) را

[1] متن به تصحيح قياسى« انّ للّه فارسا» و در اصل‌[ ليس للّه فارسا- خدا را شهسوارى چنو نباشد].

[2] ابو الشّبلين، مراد از« دو شير بچه» حسنين عليهما السلام هستند.- م.