گشاده دستى معاويه در بخشش‌

چون عكّيان و اشعريان با معاويه شرط كرده بودند كه در صورت ابراز دليرى و پايدارى، علاوه بر مقرّرى پاداش كلانى نيز به آنان تعلق گيرد، معاويه چندان مال به ايشان بخشيد كه از سست سست‌دلانى كه در سپاه عراق بودند كس نماند مگر آنكه به معاويه گرايشى يابد و بدو چشمداشتى پيدا كند[1]، و اين ماجرا در ميانه مردم رواج يافت و چون به على گزارش دادند آن (گرايش و سست‌دلى) را بسى نكوهيده داشت.

هجو عكّ و اشعريان از سوى منذر وادعى‌

منذر بن ابى حميصه وادعى‌[2] كه شهسوار و شاعر همدانيان بود حضور على آمد و گفت: «اى امير مؤمنان، عكّيان و اشعريان از معاويه مقرّرى و بخشش‌[3] خواستند و وى مطلوب آنان را بديشان بداد، و آنها دين خود را به دنيا فروختند، ولى ما آخرت را بر دنيا ترجيح داديم و عراق را بر شام فضيلت نهاديم و تو را بر معاويه برگزيديم، به خدا سوگند كه آخرت ما از دنياى آنان بسى نيكوتر و عراق ما از شام آنان بسى خوشتر و امام ما از رهبر آنان بسى ره‌يافته‌تر است، (دست ما را بر جنگ بگشاى) و از ما نصرت خواه و به پيروزى ما اطمينان كن‌[4] و ما را به سوى مرگ و جانبازى ببر.» سپس در اين باره گفت:

[1] متن« و شخص بصره اليه چشم به او دوخته است» و در شنهج‌[ و شخص ببصره اليه‌]( مراد اينكه سست دلان و دنياپرستان سپاه عراق نيز به طمع رشوه معاويه افتادند.- م.)

[2] متن از روى شنهج و الاصابة، 8459« الوادعى» منسوب به وادعه كه تيره‌اى از همدان است. الاشتقاق، 253 و نيز در متن از روى الاصابة« ابى حميصة الوادعى» و در اصل به خطا[ بن ابى حميضة الاوزاعى‌]، و در شنهج‌[ بن ابى حمضة].

[3] متن از روى شنهج« و العطاء» و در اصل‌[ العقار].

[4] در شنهج به جاى دو جمله اخير[ فامنحنا بالصّبر] كه ناقص و محرف است.