بريده‌ايم. ما آرزو داشتيم سير وقايع جز اين باشد كه هست، و حتى از پيشامدهايى كمتر از اين نيز هراس داشتيم. شما امروز، در برخورد ما بدان تندى كه ديروز بوديد نيستيد و فردا نيز اين تندى و خشونت امروزتان را نخواهيد داشت. ما به كشوردارى شام قناعت كرده‌ايم، پس شما هم بدانچه از ملك عراق در دست داريد قناعت كنيد و قريش را نگهداريد كه ديگر بيش از شش تن از مردانش نمانده‌اند:

دو تن در شامند، دو تن در عراق و دو تن در حجاز. آن دو كه در شامند، من و عمرو هستيم و آن دو كه در عراقند، تو و على هستيد و آن دو كه در حجازند، سعد و ابن عمر هستند. دو تن از اين جمله با تو مخالفند و دو تن با تو موافق، و تو امروز رئيس آن جمع هستى. اگر پس از عثمان مردم با تو بيعت كرده بودند ما تو را بيش از على سزاوار (خلافت) مى‌دانستيم و به سويت مى‌شتافتيم.» و بسيارى سخنان ديگر در اين نامه نوشت.

پاسخ ابن عباس‌

چون اين نامه به ابن عباس رسيد خشمگين شد و گفت: تا چند پسر هند مى‌خواهد عقل مرا بدزدد و تا كى من دندان بر جگر نهم و گفتنيهاى خود را نگويم؟! پس بدو نوشت:

«اما بعد، [نامه‌ات به من رسيد و آن را خواندم‌]، اينكه ياد كرده بودى [به نظر تو] ما در آزردن ياران عثمان شتاب داريم و از حكومت بنى اميّه بيزاريم، به جان خودم سوگند كه تو خود، آنگاه كه عثمان به تو نياز داشت و از تو يارى خواست او را واگذاشتى و راه خود در پيش گرفتى و كار را بدانجا كشاندى، و پسر عمّت، وليد بن عقبه، برادر عثمان‌[1] در اين باره ميان من و تو گواه است. اما طلحه و زبير، نخست ايشان بر ضدّ (على) برخاستند و عرصه را بر او تنگ كردند و سپس در حالى كه بيعت او را شكستند و حكومت مى‌خواستند[2] دست به شورش زدند.

[1] چنان كه در پابرگ ص 338 گذشت وى برادر مادرى عثمان بود.

[2] متن از روى شنهج« ثم خرجا، ينقضان البيعة و يطلبان الملك» و در اصل‌[ فنقضا البيعة و طلبا الملك‌].