به آگاهى و اذن خود او، وى را فرمان نبرد، بر هر يك از بندگان خويش كه خواهد به ارزانى داشتن سعادت فرمانبردارى بدو منّت گذارد و بدان طاعتش پاداش دهد، و نافرمانى از او، [هم به آگاهى خود وى باشد] كه (اگر خواهد از گناهان) درگذرد و به بردبارى خويش بيامرزد، (هستى مطلق او) به اندازه در نگنجد و چيزى پايگاهش را در نيابد، شماره هر چيز را به شمار در آرد و دانشش همه چيز را در بر گيرد. سپس، به راستى، من گواهى دهم كه خدايى جز خداوند نيست، يكتاست و انبازى ندارد. و گواهى دهم كه محمد صلى اللّه عليه پيشواى هدايت و پيامبر برگزيده، بنده و فرستاده اوست. تقدير الهى كار ما را بدينجا كشانده است كه اينك مى‌بينيد، چنان كه رشته ارتباط اين امّت از هم گسسته و كارش بى‌سامان و آشفته شده است.

همانا، پسر جگرخواره مشتى گردنكشان شام را همدست خود ساخته و بر ضدّ على ابن ابى طالب برخاسته است، بر ضد عموزاده و داماد پيامبر خدا، و نخستين مردى كه با وى نماز كرد، مرد ميدان (غزوه) بدر كه در تمام نبردهاى ديگر پيامبر خدا صلّى اللّه عليه شركت كرده و بر همگان برترى داشته است، در حالى كه بدان روزها، معاويه و ابو سفيان هر دو مشرك بودند و بتها را مى‌پرستيدند. و بدانيد! به خدايى كه بر سراسر ملك هستى حكومت راند و خود به يكتايى خويش آن را پديد آورده و خداوندى مطلق او را شايد، سوگند كه على بن ابى طالب دوش به دوش پيامبر خدا صلّى اللّه عليه جنگيده است، (بدان روزها) على مى‌گفت: خدا و پيامبرش راست مى‌گويند، و معاويه و ابو سفيان مى‌گفتند: خدا و رسولش دروغ مى‌گويند.

بنا بر اين، معاويه در اين پيكار (و داعيه‌دارى حكومت) نيكتر و پرهيزگارتر و ره‌يافته‌تر و راستروتر از وى نيست. بر شماست كه از خدا بپرهيزيد و سخت‌كوش و هشيار و پايدار باشيد، چه به راستى شما بر حقيد و بى‌گمان آن گروه (مخالف شما) بر باطلند، پس مبادا آنان در باطل خود سخت‌كوش‌تر و پوينده‌تر از شما در راه حقّتان باشد. به خدا سوگند ما به يقين مى‌دانيم كه خداوند ايشان را به دست شما يا به دست ديگران شكنجه و عذاب خواهد كرد. بار الها، بر ما نظر عنايت افكن‌