قبايلى در آوردگاه ديديم كه نسبهاشان به حضرموت و مردم جند[1] مى‌رسيد.

آن سواران (دشمن) را به روز پنجشنبه و عيد[2] و شنبه و سپس يكشنبه (در ميدان) ديديم، كه نيروهاى امدادگرشان پشت گوششان‌[3] بود ولى ما را جز خود و همّت خويش مددكارى نبود.

چون آنان از پدران خويش به آواى بلند نام بردند ما نام معد را آورديم و چه نيك و بزرگوار معدى! سرهايشان را يكسره به ضرب تيغ مى‌شكافتيم و خود در آوردگاه چون تخمهاى وانهاده شترمرغ‌[4] (مفلوك و بى سرپرست) نبوديم.

ما چه نيكو شهسوارانى به روز پيكار بوديم، خواه از ديدگاه شمار و نفر و خواه از نظر ساز و برگ و سلاح، و خواه در نيزه‌زنى، كه بسان آب ريختن از دلو[5] به آسانى و چابكى نيزه مى‌زديم يا ضربت شمشير، كه چون آتشى بر افروخته فرو مى‌باريد.

چون توفنده گردبادى بر آنان تاختيم، و البته در جنگ فرخندگيها و شوميها (و لحظات زشت و زيبا) باشد.

ما آن سواران را در ميان گرد و غبار آوردگاه خرد و خمير كرديم و آن فرومايگان دون را گوسفندوار برانديم.

و گفتيم على ما را بجاى پدر است و ما هم او را چون فرزندى فرمانبرداريم.

[شعر ابى طفيل درباره مروان و عمرو بن عاص‌]

راوى گفت:

ابو طفيل كنانى آگاه شد كه مروان و عمرو بن عاص وى را دشنام مى‌گويند، از اين رو (در برابر آن دشنامها) اين شعر را سرود:

[1] متن از روى شنهج( 1: 503)« الجند»، بخشى از بخشهاى يمن و قسمتى از سرزمين سكاسك است كه فاصله آن تا صنعاء پنجاه و هشت فرسنگ است. در اصل‌[ جند]( بدون الف و لام) آمده است.

[2] مرادش از« عيد» روز جمعه است.

[3] متن از روى شنهج« خلف آذانهم يعنى بسيار نزديك و در دسترس نيروى اصلى مهاجم يا مدافع» و در اصل‌[ خلف اذنابهم پشت دمهايشان‌].

[4]( بيض البلد) تعبيرى است براى بيان بى‌حاصلى و واماندگى و بى سرپرستى كسى.- آنچه در ص 424 گذشت.

[5] به تعبير متداول عامّه: مثل آب خوردن.- م.