[وصف دو سپاه‌]

نصر: عمرو بن شمر، از جابر، از محمد بن على، و زيد بن حسن، و محمد- يعنى، ابن مطّلب كه گفتند:

على عليه السلام اشتر بن حارث نخعى را به جلودارى سپاه خود گماشت، و على با يكصد و پنجاه هزار تن از مردم عراق به پيشروى پرداخت و گروهى از يارانش او را در ميان گرفته بودند.

معاويه نيز با سپاهى در همين حدود از مردم شام، در حالى كه سفيان بن عمرو (معروف به) ابو اعور سلمى را به جلودارى سپاه خود گماشته بود به حركت در آمد.

چون به معاويه خبر رسيد كه على آماده‌باش داده است او نيز به يارانش فرمان آمادگى داد و چون گزارش امر او به على رسيد با ياران خود به پيشروى ادامه داد، و (از اين سوى) چون معاويه از خبر حركت او آگاه شد با تمام نيرويش از خرد و كلان به سوى على عليه السلام تاخت، وى كه جلودارى سپاهش را به سفيان بن عمرو داده بود، ارطاة عامرى- يعنى بسر[1]- را به سردارى دنباله سپاه گماشت، و اين لشكر به راه افتاد تا همگى به «قناصرين»[2] در كنار صفّين رسيدند.

اشتر با چهار هزار تن از زبده ديده‌وران عراقى بر سر جلوداران لشكر معاويه كه پيش از او بر سر آب اردو زده بودند، تاخت و ابو اعور را از اردوگاهش براند، معاويه با تمام انبوه‌[3] لشكر خود [از خرد و كلان‌] (به سوى على) تاخت، و چون اشتر چنين ديد به جانب على عليه السلام برگشت (و به اين گونه) معاويه بر آب مسلط شد و ميان اهل عراق و آب فاصله افكند، از آن سو على عليه السلام آهنگ‌

[1] در شنهج( 1: 291) پس از اين عبارت آمده است:[ و عبيد اللّه بن عمر را بر سواران به سردارى گماشت، و پرچمدارى را به عبد الرحمن بن خالد بن وليد( سپرد)، و حبيب بن مسلمه فهرى را بر ميمنه( سمت راست لشكر)، و عبد اللّه بن عمرو بن عاص را بر ميسره( سمت چپ لشكر)، و بر پياده نظام سمت چپ حابس بن سعيد طائى، و بر سواره نظام دمشق ضحاك بن قيس فهرى، و بر پياده نظام دمشق يزيد بن اسد بن كرز بجلى، و بر اهل حمص، ذى الكلاع و بر اهل فلسطين، مسلمة بن مخلد را گماشت‌]. و اين مطلب در پايان بخش سوم اين كتاب خواهد آمد.

[2] ياقوت از آن محل نام برده، و در قاموس آمده:« قناصرين، به ضم: جايى است در شام».

[3] متن از روى شنهج( 1: 325)« فى جميع الفيلق» و در اصل به خطا[ جمع الفيلق‌].