پس شيطان بنزدش آمد- و اثر شيطان در انسانى چنانست كه خون در رگها جريان دارد- و بدو گفت: اى قابيل قربانى هابيل پذيرفته شد و قربانى تو پذيرفته نگشت و اگر او را بحال خود (زنده) بگذارى فرزندانى پيدا كند كه آنها بفرزندان تو افتخار كنند و بگويند: مائيم فرزندان كسى كه قربانيش پذيرفته گشت، پس او را بكش تا فرزندى پيدا نكند كه بر فرزندان تو افتخار كنند، قابيل نيز هابيل را بكشت و چون بنزد (پدرش) آدم عليه السّلام بازگشت آدم از او پرسيد و فرمود: اى قابيل! هابيل چه شد؟

در پاسخ گفت: او را در آنجا بجوى كه ما هر دو قربانى بدان جا برديم.

آدم عليه السّلام بدان جا رفت و هابيل را كشته ديد، پس فرمود: لعنت بر تو اى زمين كه خون هابيل را در خود فرو بردى و چهل شب آدم عليه السّلام بر هابيل گريه كرد، سپس از خدا خواست كه فرزندى باو بدهد، پس فرزندى پيدا كرد و نامش را هبة اللَّه (خدابخش) گذارد، زيرا خداوند او و خواهرش را كه دوقلو بودند بآدم بخشيد.

[سفارش پيغمبران سلف نسبت بپيغمبران خلف‌]

و چون دوران نبوت آدم سپرى شد و روزگارش بسر آمد خداى عز و جل باو وحى فرمود: كه اى آدم دوران نبوتت سپرى گشت و روزگارت بسر آمد پس آن علمى كه نزد تو است و ايمان و اسم اكبر و ميراث علم و آثار نبوت را در نزد هبة اللَّه فرزند پس از خود بگذار، زيرا كه من دنباله علم و ايمان و اسم اكبر و آثار نبوت را از نژاد تو تا روز قيامت قطع نخواهم كرد، و زمينى را وانگذارم جز آنكه در آن دانشمندى باشد كه دين و طاعت من بوسيله او شناخته شود، و وسيله نجات كسانى باشد كه ميان تو