(باب نهى از ندانسته گوئى)

1-

مفضل گويد امام صادق عليه السلام بمن فرمود: ترا بازمى‌دارم از دو صفت كه هلاك مردان در آنست، باز ميدارمت از اينكه با روش باطلى ديندارى كنى و ندانسته بمردم فتوى دهى.

2-

ابن حجاج گويد حضرت صادق بمن فرمود: از دو صفت بپرهيز كه هر كس هلاك شد از آن جهت بود: بپرهيز از اينكه طبق رأى و نظر خويش بمردم فتوى دهى يا بآنچه نميدانى عقيده دينى پيدا كنى.

3-

امام باقر عليه السلام فرمود: هر كه ندانسته و رهبرى نشده بمردم فتوى دهد فرشتگان رحمت و فرشتگان عذاب او را لعنت كنند و گناه آنكه بفتوايش عمل كند دامنگيرش شود.

4-

امام باقر عليه السلام فرمود: آنچه ميدانيد بگوئيد و آنچه نميدانيد بگوئيد خدا داناتر است. همانا مرد آيه‌اى از قرآن بيرون ميكشد (تا بدلخواه خويش تفسير كند و دليل مدعاى باطل خويش سازد) از اين رو بفاصله‌اى دورتر از ميان آسمان و زمين سرنگون گردد. [يا از معنى حقيقى آيه باين مسافت دور شود].

5-

براى عالم رواست كه چون از او سؤالى شود كه نداند گويد: خدا داناتر است ولى براى غير عالم شايسته نيست كه چنين گويد (بلكه او بايد صريحا بگويد نميدانم و اگر او بگويد خدا داناتر است‌