بهم از آنها استفاده مى‌شود و بحكم آيه شريفه، مردمى كه در دل خود خللى دارند، براى آشوبگرى و گمراه كردن مردم و تباهى دين، آيات متشابه را دست آويز خود قرار داده، طبق رأى و سليقه خويش تأويل ميكنند، در صورتى كه جز خدا كسى تأويل آن را نداند و طبق اين سه روايت، خداى عز و جل تأويل قرآن را بپيغمبر و امام صلّى اللَّه عليه و آله آموخته است و اگر بآنها نمى‌آموخت، فايده‌اى نداشت كه كلام مبهم و نامعلومى را بر آنها نازل كند و اين منافات ندارد با اينكه بگوئيم: جز خدا كسى تأويل قرآن نميداند، زيرا كه ايشان هم شاگرد مكتب خدايند و علم ايشان همان علم خداست.

اين در صورتى‌ست كه در مقام قرائت بر كلمه «اللَّه» وقف كنيم و «الراسخون» را مبتدا بگيريم ولى بنا بر قرائت ديگر كه «و الراسخون» را عطف باللَّه دانسته‌اند اشكالى در ميان نيست و راسخ در علم، كسى است كه در علم ريشه دارد و آن را خوب ضبط كرده و در آن استاد است كه افراد كاملش همان پيغمبر و امامان هدى صلّى اللَّه عليه و آله ميباشند و بنا بر روايت دوم شيعيان پاك و مخلص كه تأويل قرآن را نميدانند تصديق اجمالى نموده و ميگويند: ما ميدانيم كه همه قرآن، چه محكم و چه متشابهش را پروردگار ما نازل كرده است و على عليه السلام هم در اول خطبه 89 نهج البلاغه اين موضوع را بيان ميكند.

علم بائمه داده شده و در سينه آنها ثبت است‌

1-

ابو بصير گويد: از امام باقر عليه السلام شنيدم كه اين آيه را قرائت ميفرمود (48- سوره 29) «بلكه قرآن آيه‌هائيست روشن، در سينه كسانى كه بآنها علم داده‌اند» و با دست اشاره بسينه خود فرمود.

2-

امام صادق عليه السلام در باره قول خداى عز و جل (آيه 48 سوره 29) فرمود: ايشان ائمه عليهم السلام ميباشند.

3-

ابو بصير گويد: امام باقر عليه السلام اين آيه (48 سوره 29) را قرائت نمود و سپس فرمود:

بخدا اى ابا محمد! خدا نفرمود: قرآن آيه‌هائيست ميان دو جلد قرآن (تا مردمى گويند قرآن كه‌