است كه خداى عز و جل بعد از رتبه نبوت و خلت در مرتبه سوم بابراهيم خليل عليه السلام اختصاص داده و بآن فضيلت مشرقش ساخته و نامش را بلند و استوار نموده و فرموده (124 بقره) «همانا من ترا امام مردم گردانيدم» ابراهيم خليل (ع) از نهايت شاديش بآن مقام عرضكرد «از فرزندان من هم؟» خداى تبارك و تعالى فرمود «پيمان و فرمان من بستمكاران نميرسد» پس اين آيه امامت را براى ستمگران تا روز قيامت باطل ساخت و در ميان برگزيدگان گذاشت، سپس خداى تعالى ابراهيم را شرافت داد و امامت را در فرزندان برگزيده و پاكش قرار داد و فرمود (72 انبياء) «و اسحق و يعقوب را اضافه باو بخشيديم و همه را شايسته نموديم و ايشان را امام و پيشوا قرار داديم تا بفرمان ما رهبرى كنند و انجام كارهاى نيك و گزاردن نماز و دادن زكاة را بايشان وحى نموديم آنها پرستندگان ما بودند» پس امامت هميشه در فرزندان او بود در دوران متوالى و از يك ديگر ارث ميبردند تا خداى تعالى آن را بپيغمبر ما (ص) بارث داد و خود او جل و تعالى فرمود (68 سوره 3) «همانا سزاوارترين مردم بابراهيم پيروان او و اين پيغمبر و اهل ايمانند و خدا ولى مؤمنانست» پس امامت مخصوص آن حضرت گشت و او بفرمان خداى تعالى و طبق آنچه خدا واجب ساخته بود، آن را بگردن على نهاد و سپس در ميان فرزندان برگزيده او كه خدا بآنها علم و ايمان داده جارى گشت و خدا فرموده (56 سوره 30) «آنها كه علم و ايمان گرفتند، گويند در كتاب خدا تا روز رستاخيز بسر برده‌ايد» پس امامت تنها در ميان فرزندان عليست تا روز قيامت، زيرا پس از محمد (ص) پيغمبرى نيست اين نادانان از كجا و بچه دليل براى خود امام انتخاب ميكنند: همانا امامت مقام پيغمبران و ميراث اوصياء