باب صله رحم‌

1- از جميل بن دراج، گويد: از امام صادق (ع) پرسيدم از قول خدا عز و جل (2 سوره نساء): «و بپرهيز از خدائى كه باز خواست شما به واسطه او است و هم به واسطه ارحام، زيرا خدا بر شما ديده بان است» گويد: در پاسخ فرمود: مقصود ارحام: عموم مردم است، زيرا خدا عز و جل دستور داده است به صله آن و احترام آن، آيا نبينى كه آن را با خود مقرون كرده است.

2- فرمود:

مردى نزد پيغمبر (ص) آمد و گفت: يا رسول اللَّه، خاندان من نخواهند جز جهش بر من و ناسپاسى و دشنامم را، من آنها را ترك كنم و از آنها چشم‌پوشى كنم؟ فرمود: در اين صورت خدا همه شماها را ترك گويد، عرض كرد: پس چه كنم؟

فرمود: با هر كه از تو بريد پيوست باش و به هر كه از تو دريغ كرد عطا كن و از هر كه به تو ستم كرد درگذر، چون چنين كردى از جانب خدا براى تو بر سزاى آنان پشتيبانى باشد.

3- امام رضا (ع) فرمود:

مردى صله رحم كند و از عمرش سه سال مانده باشد، خدا آن را سى سال سازد، خدا هر چه خواهد كند.