رقابتى، پسرانى را كه به هيچ‌وجه خلّاق و درخشان نبوده‌اند درگير انجام تكاليف يا تشويق به خواندن متونى كند كه به آنها محول شده است. امّا من كار رقابت گروهى را به روش‌هاى غير منتظره‌اى ديده‌ام. براى مثال: تشويق كردن پسران دانشگاهى به منظور اينكه ورزشكاران بهترى شوند.

وقتى در سال 2004 از «كلگرى آلبرتا»[1] ديدن كردم، داستانى در مورد رقابت گروهى شنيدم كه در مدرسه‌اى پسرانه نزديك «ادمونتون»[2] برگزارشده بود. در اين مدرسه تمام پسران به سه گروه تقسيم شده بودند. در اين سال استثنايى، اتفاق جالبى افتاده بود؛ بهترين ورزشكاران در يك تيم و بهترين دانش‌آموزان در تيم ديگر بودند.

يك مسابقه دوميدانى با كفش برفى به طول 20 كيلومتر اعلام شد. هر تيم 4 پسر براى مسابقه داشت. همه انتظار داشتند تيمى كه بهترين ورزشكاران در آن بودند، برنده شود. امّا گروه آموزشى و علمى واقعاً در مورد مسابقه با كفش برفى مطالعه كرده بودند. آنها آموخته بودند كه كليد موفقيت در اين مسابقه، دويدن روى سطح برف به گونه‌اى سبك مى‌باشد. بنابراين آنها 4 نفر از سبك‌ترين و پرسرعت‌ترين دانش‌آموزانشان را براى حضور در تيم معرفى كردند و به آنها آموزش دارند. تيم ورزشكاران در مورد اين مسابقه هيچ آموزشى نديدند؛ زيرا مى‌پنداشتند چون مطرح هستند، مجبور نيستند آموزش ببينند.

[1] -Calgary Alberta .

[2] -dmonton --