«امتحان كنيد! مطلوب شما هم خواهد بود. زمانى كه شما ناچار به تجويز چنين داروهايى براى پسرتان شويد، اين مدرسه انتخاب خوبى نبوده است.» بنابراين، زمانى كه مدرسه به شما پيشنهاد مى‌كند كه پسرتان مبتلا به اختلال بيش‌فعّالى و كاهش توجّه است، شما چه وظيفه‌اى داريد؟

اگر يك پسر بچه پنج يا شش ساله يا هفت ساله نمى‌تواند يك جا بنشيند و وول نخورد و ساكت باشد، ضرورتاً به اختلال بيش‌فعّالى و كاهش توجّه مبتلا نيست. او نبايد تحت درمان دارويى قرار گيرد تا بتواند يك جا بنشيند، بلكه مدرسه بايد تشخيص دهد كه با توجّه به آنچه درباره پيشرفت كودكان مى‌دانيم، نمى‌توان از همه بچه‌ها توقّع داشت كه يك جا بنشينند و ساكت باشند، مگر اينكه شما پسرتان را به يك كلاس پسرانه صميمى منتقل كنيد؛ آن گاه اين بسيار خوب مى‌شود. اين تحوّلات نيازى به تغيير در اندازه كلاس يا هزينه كردن بودجه به ازاى هر دانش‌آموز ندارد. فقط نياز به توسعه آگاهى و توجّه به استعدادهايى دارد كه در كلاسهاى پسرانه تشكيل مى‌شود. من بر اين نكته تأكيد و به والدين توصيه مى‌كنم كه: «براى ارزيابى فرزندتان به يك روان‌پزشك شجاع مراجعه كنيد.»

مسئله بسيار مشكل‌تر، يافتن يك روان‌پزشك است كه با كمال ميل در مورد علّت دارو درمانى بسيارى از بچه‌ها توضيح دهد. به عقيده بسيارى از والدين، درمان دارويى راهى آسان و سريع است. اين امر واقعاً آسان‌تر از جابه‌جايى مدرسه و آسان‌تر از آن است كه تلاش كنيد مديران و معلّمان‌