آن ديگرى گفت: نه پدر بزرگ! شما هرگز حرف ابلهانه نمى‌زنيد.

[پروفسور با اندوه و هق هق فرو خورده ادامه مى‌دهد:] مصاحبه را قطع كنيد. خواهش مى‌كنم. خيلى خسته‌ام.

[سپس براى دقايقى به تلخى مى‌گريد.]

مايليد به گفت‌وگويمان همين جا خاتمه بدهيم؟

[پروفسور كه اكنون به خود مسلط شده‌]: نه! خواهش مى‌كنم بگذاريد بقيه قصه نوه‌هاى دوقلوى خودم را هم بگويم.

آن نوه ديگرم گفته بود: نه پدر بزرگ! شما هيچ وقت ابلهانه حرف نمى‌زنيد. شما خيلى متين هستيد.

اين جمله او را من مى‌توانم بدهم روى سنگ قبرم حك كنند كه «او هيچ وقت ابلهانه حرف نمى‌زد. او همواره مردى متين بود» من مطمئن هستم كه سازمان‌هاى صهيونيستى از چنين سنگ قبرى ابداً خوششان نخواهد آمد.

در مورد خودم، بعضى‌ها مى‌آيند و مى‌گويند: فوريسون، تو يك نازى هستى! من به آنها مى‌گويم: نه! من يك نازى نيستم.

من يك فلسطينى هستم. من اينجا [فرانسه‌] در يك سرزمين اشغال شده ساكنم. كشورم يك سرزمين اشغال شده است و اين نوشته‌هاى بيچاره من، در واقع سنگ‌هاى انتفاضه من هستند.

اين آن چيزى است كه من به آنها مى‌گويم. من قبلًا خيلى بيشتر از حالا مى‌خنديدم. مى‌بينيد؟ زندگى پيشتر برايم خيلى خوشتر بود.