6. آيت اللّه جوادى آملى (مد ظله)

در زمينه ولايت فقيه، از دو جنبه كلامى و فقهى مى‌توان سخن گفت.

بحث كلامى درباره ولايت فقيه اين است كه آيا ذات اقدس اله كه عالم به همه ذرات عالم است‌ «لا يعزب عنه مثقال ذرّة»[1]، او كه مى‌داند اولياى معصومش زمان محدودى حضور و ظهور دارند و خاتم اوليايش مدت مديدى غيبت مى‌كند، آيا براى زمان غيبت، دستورى داده است يا اين‌كه امت را به حال خود رها كرده است؟ و اگر دستورى داده است، آيا آن دستور، نصب فقيه جامع شرايط رهبرى و لزوم مراجعه مردم به چنين رهبر منصوبى است يا نه؟ و اگر دستورى راجع به تقيه مزبور داده است، آيا ولايت فقيه ثابت خواهد شد؟

موضوع چنين مسأله‌اى «فعل اللّه» است و لذا اثبات ولايت فقيه و برهانى كه بر آن اقامه مى‌شود، مربوط به «علم كلام» است ....

[1] - سبأ( 34)، 3.