بخود) جلوگيرى مى نمايد. همه را به سوى بندگى خدا سوق مى دهد. خرد و بينش انسانى را به بارورى مى رساند، آنان را به كار و ابتكار سوق مى دهد، ياد خدا (نماز) تقسيم عادلانه ثروت زكات اشاعه نيكى ها (امربه معروف) و ريشه كن ساختن بيدها و نابسامانى ها (نهى از منكر) را برنامه اساسى خود مى سازد و خلاصه، انسانيت و پديده‌ انسان‌ را به هدف و غايت از آفرينشش نزديك و نزدكتر مى سازد.

تدبر در آيات زير، آفاق وسيعى از بهشت ولايت را درپيش چشم ما مى گشايد و راز اين سخن آگاهى بخش را كه: هيچ يك از فرمانهاى دين به اهميت ولايت نيست‌ آشكار مى سازد:

لُعِنَ الَّذينَ كَفَرُوا مِنْ بَنى إِسْرائيلَ عَلى لِسانِ داوُدَ وَ عيسَى ابْنِ مَرْيَم.

(كافران بنى اسرائيل بر زبان داود و عيسى بن مريم. مورد لعن واقع شدند.)

ذلِكَ بِما عَصَوْا وَ كانُوا يَعْتَدُون.

(اين بر اثر آن بود كه عصيان مى ورزيدند و تعدى و تجاوز مى كردند.)

كانُوا لا يَتَناهَوْنَ عَنْ مُنكَرٍ فَعَلُوه.

(از كار ناپسندى كه در پيش گرفته بودند. دست نمى شستند.)

لَبِئْسَ ما كانُوا يَفْعَلُون‌

(چه بد و ناپسند بود آنچه مى كردند.)

تَرى كَثيراً مِنْهُمْ يَتَوَلَّوْنَ الَّذينَ كَفَرُوا

(بسيارى از ايشان را مى نگرى كه كافران را ولىّ خويش مى گيرند.)

لَبِئْسَ ما قَدَّمَتْ لَهُمْ أَنْفُسُهُمْ أَنْ سَخِطَ اللَّهُ عَلَيْهِم.

(براى خويشتن چه بد و نا خوش آيند چيزى از پيش فرستادندكه‌